Τα φανάρια του δρόμου έσβησαν
μονάχη με αφήσαν
με ένα τσιγάρο συντροφιά
απλά με καληνύχτισαν.
Σαν σκέψη πέρασε εκείνος από τον νου
εκείνος που μου έλεγε
πως δεν θα πάει αλλού.
Και όμως το βήμα το έκανε
την πόρτα έχει περάσει
και μια για πάντα εμένανε
τώρα έχει ξεχάσει.
Εκείνος που μου έλεγε
με τόση ευκολία
«μάτια μου δεν πάω πουθενά
μην έχεις αγωνία.»
Και μέσα στο κρύο εγώ
εσένανε θυμάμαι
με το φεγγάρι αγκαλιά
μονάχη να κοιμάμαι.
ψυχοπλακώθηκα....
ΑπάντησηΔιαγραφήΔΕ ΞΕΡΩ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΑ ΣΤΕΝΑΧΩΡΕΘΗΚΑ....
και αυτο το συναισθημα μεσα στην ζωη ειναι
ΑπάντησηΔιαγραφήσυμφωνω..
ΑπάντησηΔιαγραφήετσι νιωθω τωρα για αυτο το εγραψα
ΑπάντησηΔιαγραφήἔμενα μου άρεσε...ακομη κι αν βγαζει στεναχωρια βγαζει και καρδια!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΒρε συ άσε τις στεναχώριες κ πιάσε τις μπομπονιέρες!!!...Πάει έφυγε τώρα η μοναξιά...χαμογέλα..!!!!!!Σε φιλώ!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήαλς αληθεια σου αρεσε; απο μια φιλολογο εχει αλλη βαρυτητα η γνωμη
ΑπάντησηΔιαγραφήπραγματικα ετσι νιωθω αλλα το διωχνω σιγα σιγα
κουνελακι μου παλευω με τις μπομπονιερες πραγματικα αλλα εχει πολυ δουλεια εβαλα και νεα
ΑπάντησηΔιαγραφή