Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Για μερικές εικόνες και λίγες αναμνήσεις…


Απόψε βρίσκω γόνιμο έδαφος στη φαντασία μου, και είπα να καλλιεργήσω όσους σπόρους περισσεύουν από την ζωή μου. Όπως όλοι, έτσι και εγώ ζω για κάτι ˙ αλλά κάτι άλλο, από αυτό που νομίζουν όλοι. Ένας σπόρος είναι το χάδι, άλλος είναι το φιλί, άλλος η αγκαλιά και πάει λέγοντας η γκάμα, που μπορείς να φυτέψεις. Είναι όμως το ίδιο μεγάλη και η ποσότητα παραγωγής που θα πάρεις; Της ίδιας ποιότητας; Της ίδιας ποικιλίας;
  Όλοι θέλουμε κάτι ˙ εμένα μου αρκούσε να έχω μερικές εικόνες και λίγες αναμνήσεις…
  Κοιτούσα αυτόν που έδειχνε η εικόνα και το μυαλό μου έτρεχε για να γυρίσει πίσω, εκεί ˙ να ξαναζήσει ότι λαχταρά και ότι δείχνει το χαρτί. Να αγκαλιάσω ξανά το συναίσθημα, την εικόνα, την στιγμή ˙ και κυρίως το άτομο που μου τα έδινε.
  Μου αρκούσε να έχω απέναντί μου ένα άψυχο χαρτί, που όμως του έδινε ζωή το πορτρέτο που φυλάκιζε, και του έδινα υπόσχεση ότι θα το συναντήσω, και θα έχουμε άλλη μια ανάμνηση στο σεντούκι μας.
  Μου έφτανε να τον κοιτάζω στο χαρτί, να κοιμάται σαν μωρό και να θέλω να τον κρατήσω για να μην πάθει τίποτα. Μια υπόσχεση, ήδη μπήκε στο σεντούκι.
 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ˙ στιγμή που δεν αλλάζει, αλλά θα μείνει στην ιστορία σου και στον σκληρό δίσκο του νου, και της καρδιάς σου, μέχρι να πατήσεις διαγραφή ή να την σκίσεις. Το θες; Για να την έχεις τραβήξει, κάτι θα σε παρακίνησε  να το κάνεις ένα συναίσθημα ήθελες να κρατήσεις, και είναι κρίμα να πάει στην ανακύκλωση της λήθης. Τολμάς να διαγράψεις αυτό που δεν θα ξαναζήσεις; Γιατί;
  Πιάστηκα απόψε από τις αναμνήσεις μου, όπως πάντα, γιατί δεν είχα από πού αλλού να κρατηθώ. Λέω δόξα το θεό, που όσες παρασπονδίες, ψέματα, ιστορίες και αν έκανα για να τις αποχτήσω, τώρα κανείς δεν μου τις παίρνει.
  Έβαλα τις φωτογραφίες του γύρω μου, σαν υπενθύμιση για τον στόχο μου και τις αναμνήσεις  μου σαν σωσίβιο, και άρχιζα να κολυμπώ για να ξεφύγω από ότι δεν μου άρεσε. Εκείνος ήταν η Ιθάκη μου, αλλά το ταξίδι ήταν πολύ, πολύ μεγάλο, με πολλούς Λεστριγώνες και Κύκλωπες. Τόσους που νόμιζα ότι θα τσακίσω.
  Τότε, μια φωτογραφία με έσωσε, μια δική μας, ΜΑΖΙ και για αυτή τη λέξη κάνω όλο το ταξίδι, και την έβαλα πρώτη παντού. Μέσα μου, γύρω μου, παντού, για να σωθώ. Δεν ξέρω αν το κατάφερα, αλλά έχω ένα σκοπό και  έναν προορισμό.
  Τις έβαλα όλες τις σκηνές σε παράταξη, και μου είπαν μια ιστορία, ένα παραμύθι, ένα μυθιστόρημα που ευχήθηκα να το ζήσω. Τόσο μου άρεσε, που ξέχασα ότι ήμουν πρωταγωνίστρια. Αυτή την ιστορία θέλω να ζήσω, και αυτά τα άψυχα χαρτιά, όσο κάτι με κρατά μακριά του, μου δίνουν ελπίδα, κουράγιο, θάρρος, υπομονή, επιμονή, αλλά για πόσο;  Τα ρωτάω
Για όσο …  μου απαντά η φωνή της ανάμνησης
 Την ακούω, την πιστεύω, την εμπιστεύομαι!!!!!
Έτσι, για να δώσω πνοή στο χαρτί, μέχρι να βρεθώ στην Ιθάκη, στον προορισμό…
Ως τότε όμως πονάω, κάθε βράδυ τις κοιτώ, και τις θυμάμαι, και κλαίω.
ΦΟΒΑΜΑΙ ˙ φοβάμαι ότι μια μάγισσα θα πάρει την ομορφιά του  παραμυθιού, θα χαλάσει τον σκοπό του ταξιδιού και θα μείνω μόνη με την ανάμνηση παλεύοντας  για ένα τίποτα.
Μπορεί από την διαδρομή κάτι να έμαθα, αλλά ο πόθος για τη στεριά, το άγγιγμα της αλήθειας μου θα με καίει για πάντα αν δεν τα καταφέρω.
Θέλω να ζω το παραμύθι με όσους θέλω, και κυρίως με αυτόν, για τον οποίον πολέμησα. Θα τα καταφέρω;
Θέλω να είμαι καλά, και στην όχθη της χαράς. Θα φτάσω;
Θέλω την φωτογραφία ζωντανή, και το πορτρέτο της δίπλα μου. Θα το έχω;
Την ανάμνηση, τρόπο ζωής. Θα τη ζήσω;
Τώρα πολεμάω μόνο, χωρίς τίποτα να είναι σίγουρο. Μόνη. Μεσοπέλαγα. Κλαίγοντας.
Αναρωτώμενη, αν πιο αλμυρά, είναι τα κύματα ή τα δάκρυα.
Πολλούς σπόρους έβαλα, και δεν ξέρω και αν θα βγάλω κάτι…
Όσο γόνιμο και αν είναι το έδαφός, αν δεν θέλει να σου δώσει παραγωγή, απλά σου καταστρέφει τις ελπίδες.
Τα πότισα και με δάκρυα…
Αναρωτιέμαι…
Έστω, ο σπόρος του ΣΕ  ΑΓΑΠΩ και του ΣΕ ΕΚΤΙΜΩ θα βγει
Ή θα πνιγεί, μες τα νιτρικά οξέα, του χάους της αμφιβολίας;;;  


Ο ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ...

ΚΑΙ ΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΕΣ ΜΟΥ ΤΣΟΥΠ ΕΔΩ 

2 σχόλια:

ο καθενας μας είναι σκηνοθέτης αυτου του άρθρου. δωσε την εικόνα σου με λέξεις