ΕΝΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

  Ο χάρης ήταν στην ζωή μου πριν από τον Χρήστο. Και τώρα είναι εδώ. Και όταν λέω εδώ, εννοώ στο σπίτι μου. Ας τα πάρω από την αρχή για να βγάλετε ένα νόημα… Την Πέμπτη που μας πέρασε, πήγα σε μια έκθεση κοσμήματος, πέρασα να δω συναδέλφους πλέον, και γνωστούς πια, να δω νέα άτομα που τολμάνε να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και αν έβρισκα κάτι να έπαιρνα. Έκανα γύρους, μίλησα με όσους ήξερα, γνώρισα όσους δεν ήξερα, βρήκα κοινούς γνωστούς με άλλους, και έτσι η ώρα έφτασε 3 παρά. Ήμουν ήδη κοντά στην Καλαμαριά, οπότε για να μην γυρίσω σπίτι με τα πόδια, μόνη, μέσα στην ζέστη, πήρα τηλέφωνο τον Χάρη, να με πάει με την μηχανή.

 Όταν ήρθε, ευτυχώς να λέω, ένιωσα όπως κάθε εκθέτης, που ήθελε έναν δικό του άνθρωπο εκεί για υποστήριξη. Ηρέμησα, χαλάρωσα και σιγουρεύτηκα ότι όλη αυτήν την διαδρομή, δεν θα την έκανα μόνη. Χάρηκα, και ηρέμησα ότι θα πάω γρήγορα σπιτάκι μου, γιατί πεινούσα.

«τι έγινε κοριτσάκι μου; Εσύ δεν είσαι γυναίκα να πάρεις κάτι από όλα όσα είδες εδώ μέσα;» ναι οκ δεν είμαι από ατσάλι, όταν βλέπω πολλά πράγματα που μου αρέσουν, τα θέλω. Αλλά μπορώ και να κρατηθώ. Και ο Χάρης, το ξέρει καλά…

«να πάρω πουλάκι μου αν δω κάτι που μπορώ να πάρω θα το κάνω» τι να του έλεγα; Τα θέλω όλα αλλά, τα μισά είναι ακριβά; Ε όχι…

Και ήταν κάτι που το ήθελα, να αγοράσω κάτι, γιατί έτσι νιώθω  ότι στηρίζω αυτούς που κάνουν κάτι με την φαντασία τους, και όχι μαζικά, και ίσως στην έκθεση που θα συμμετέχω, κάπως θα μου το ξεπληρώσει ο Θεούλης και σε μένα. Γύρισα όλους τους πάγκους, και ότι μου άρεζε, ήταν πάνω από όσα είχα μαζί μου. Απογοητεύτηκα, γιατί είχα πάει με την αίσθηση ότι θα πάρω κάτι. Έβαλα στο μάτι κάποια σχέδια, ώστε μετά την έκθεση να τα πάρω.

«φεύγουμε; Θα πάθω κατάθλιψη αν μείνω και άλλο και δεν μπορέσω να πάρω ότι μου αρέσει» ε δεν άντεχα άλλο να βλέπω σχέδια για όλες τις ώρες , όπως τα ήθελα, αλλά δεν μπορούσα να τα πάρω.

«στις διαταγές σας κυρία μου, αλλά θα μου κάνετε την χάρη να φορέσετε αυτό…»  σοκ…

Πρόλαβε να βρει κάτι, και να το πάρει πριν τον δω να το κάνει, για να τον σταματήσω. Το κοιτούσα και δεν ήξερα τι να πω. Δεν μπορώ να μην το κοιτάξω και να θαυμάσω την τέχνη της κοπέλας, αλλά μου άρεσε πιο πολύ για αυτόν τον λόγο:

« να το φοράς και να ξέρεις πως είσαι χρυσό κορίτσι. Να αγαπήσεις ξανά το μέσα σου και εκείνο θα σου φανερωθεί ανανεωμένο. Και είναι συμβολικό… γιατί κάποτε και εσύ σαν δένδρο, θα βγάλεις ρίζες σε έναν τόπο, και όπως έχει δύο ροζ πετράδια, έτσι θα είστε με τον άνθρωπό σου. Ροζ όνειρα μαζί. Και αν δεν γίνει αυτό, να ξέρεις πως εγώ το ρεμάλι, θα είμαι κοντά σου»

  Σε όλη την διαδρομή, δεν ήθελα να του μιλήσω. Επεξεργαζόμουν τα λόγια του. Άκουγα τους ήχους από τα ροζ πετράδια, κοιτούσα το χρυσό δέντρο, και αναρωτιόμουν αν θα έβγαζα ρίζες στην κάθε σχέση μου με τον κόσμο που έχω κοντά μου. Κοιτούσα τα ζευγάρια γύρω μου και τα έβλεπα χαρούμενα, και έλεγα πότε θα είμαι και εγώ έτσι ξανά. Μάνες να αγαπούν τα παιδιά τους, παππούδες να κρατάνε ακόμη από το χέρι την γιαγιά και να γελάνε μαζί. Και μετά κάτι ακόμα … πως σε αυτήν την χώρα έχουμε ακόμα ταμπού και δεν θέλουμε να μιλάμε με τους πρώην μας, γιατί έτσι και καλά πάμε παρακάτω. Με τον Χάρη μου βγαίνει πλέον, και μιλάμε καλύτερα και από πριν. Το λέω , γιατί έτσι χάνουμε ανθρώπους, που επειδή τους γνωρίσαμε ερωτικά, δεν τους δώσαμε την ευκαιρία, να τους δούμε πως λειτουργούν σε όλες τις σχέσεις τους. Μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι μου, είπα ότι τουλάχιστον ανακάλυψα έναν καλό φίλο. Και ναι πιστέψτε με είναι.

  Για αυτό, όταν οι γονείς μου έφυγαν για ΣΚ και επειδή δεν μου αρέσει να είμαι μόνη στο σπίτι, τον κάλεσα για να μείνει μαζί μου. Αποφασίσαμε να μείνουμε σπίτι, και να κάνουμε ότι θέλουμε, χωρίς να βγούμε έξω. Καθαρίσαμε το σπίτι, είδαμε φωτογραφίες μου, ρίξαμε το γέλιο της ζωής μας, μιλήσαμε σοβαρά, με ενθάρρυνε να σκεφτώ καλύτερα για μένα, να βρω ιδέες και συναισθήματα που με γεμίζουν, να δω τι κάνω λάθος, μου έδωσε ιδέες για σκουλαρίκια, κάναμε σκουλαρίκια, χορέψαμε και του έμαθα ταγκό, πλύναμε πιάτα και ίσως ήταν από τα πιο διασκεδαστικά πλυσίματα που έχω κάνει, αφήστε που δοκιμάσαμε να κάνουμε και γλυκό και μας βγήκε κάπως χμ …ευγενικά θα το πω νερουλό. Και όμως την ώρα που το κάναμε … το γλυκό ε… γελάσαμε τόσο πολύ, που δεν με πείραξε που κάναμε την κουζίνα χάλια. Είδαμε την Εθνική, φωνάξαμε για να εκτονωθούμε, και κλείσαμε εκείνη την βραδιά με ένα μοναδικό κρασί, που και για αυτό το θέμα μιλήσαμε και με άφησε άφωνη με όσα ήξερε για το θέμα, γιατί πριν καιρό ούτε το ποτήρι δεν κρατούσε.

  Την ημέρα την αφιερώσαμε σε μένα, και μιλούσαμε μόνο για μένα, αλλά τότε κατάλαβα, πόσα πράγματα απλά χάνουμε με όσους θεωρούμε δεδομένους στην ζωή μας, ένα γέλιο, ένα χάδι, μια καλή κουβέντα που θέλουμε αλλά κάτι μας κρατά και δεν την λέμε, ότι αν ψάξουμε μέσα μας κάτι θα βρούμε που θα το θέλει ο άλλος, πως όσο δυνατός και αν λες ή πιστεύεις ότι είσαι, πάντα θέλεις υποστηρικτές στην ζωή σου, πώς σημαντικό είναι ένα καλό κρασί, να το μοιράζεσαι  με φίλους σου γιατί γίνεται πιο γλυκό, πόσο καλό σου κάνει να μιλάς, και να λες ότι σκέφτεσαι χωρίς φόβο.

  Και όμως, δεν θα μου γλύτωνε τόσο εύκολα… η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη σε αυτόν, και όταν ξύπνησα, τον είδα να κοιμάται… και όσο περίεργο και αν φαίνεται, θυμήθηκα τον Χρήστο να κοιμάται, και όταν άκουσα την ανάσα του, ένιωσα πόσο ωραίο είναι να νιώθεις κάποιον δίπλα σου να κοιμάται. Ότι αυτό από μόνο του είναι μαγεία, και σου προσφέρει ένα αίσθημα ασφάλειας, μην το προσπερνάτε, όσο βαρύ πρόγραμμα και αν έχετε. Αύριο ακούστε την.  Μετά το πρωινό μας, κάναμε μια γενναία δράση, να διαβάσουμε παρέα, να κάνω την πτυχιακή μου, να την μάθω, τον είχα και δάσκαλο καταλάβατε τι έπαθα; Και για τιμωρία του, τον έβαλα να μαγειρέψει, μιας και εγώ ήμουν το πτώμα της υπόθεσης. Δεν ξέρω αν σας το έχω πει, αλλά πεθαίνω για άντρες που μαγειρεύουν. Μου βγάζουν κάτι το σέξυ. Τον κοιτούσα και αποφάσισα πως και ο επόμενος θα ξέρει να μαγειρεύει. Το έκανε με μαγικό τρόπο, ούτε ήθελα να τον ενοχλήσω, ούτε να μου λέει τι κάνει. Το αποτέλεσμα θεϊκό. Και η σαλάτα, και το κυρίως, οπότε τον άφησα να κάνει μπάνιο για ξεκούραση και το γλυκό το έκανα εγώ που έχω και μια αδυναμία στην ζαχαροπλαστική. Και εκεί πάνω στο γλυκό μου μίλησε και εκείνος, γιατί από μακριά το φώναζε θέλω να τα βγάλω όλα από μέσα μου, αλλά δεν τον πίεσα. Έμαθα πως για όλα υπάρχει η κατάλληλη ώρα, και αφού ηρέμησε τα είπε όλα. Δυστυχώς ή όχι περνά την ίδια φάση με εμένα, οπότε μου είναι πιο εύκολο να μιλήσω.

 Κατάλαβα πως οι γυναίκες ήμαστε πιο δυνατές, και πως οι άντρες θέλουν πιο πολύ την αγκαλιά από όσο τολμάνε να πούνε.  Σας το έχω πει πως βοηθάει να χαλαρώσεις η αγκαλιά, και έχω δίκιο… μέσα στην δική μου αγκαλιά μου μιλούσε, και κοιμήθηκε ήρεμος σαν μωρό. Κάντε όσες αγκαλιές μπορείτε στους δικούς σας, και δεν θα το μετανιώσετε. Το συναίσθημα του να έχεις πάνω σου κάποιον που αγαπάς, είναι μοναδικό. Τον κοιτούσα και ευχόμουν για αυτόν, ο Θεός να του ενισχύσει την αγάπη μέσα του, και να του φέρει την σωστή ώρα μια κοπέλα να αγαπήσει. Του αφιέρωσα μια μέρα μου και δεν το μετάνιωσα. Έχει μαγεία το να συγχωρείς τους ανθρώπους, γιατί και εσύ είσαι άνθρωπος, και θα ζητήσεις μια συγχώρεση κάποτε, και είναι δύναμη εσωτερική και δείχνει την εξέλιξη σου.

  Με αυτήν την ανάρτηση θέλω να σας πω τα εξής… δώστε ευκαιρίες γιατί κάποτε θα τις θελήσετε και εσείς και μπορεί να μην σας δοθούν και τότε θα σας φανεί σκληρό. Αγαπήστε τις στιγμές τις μικρές, που πάνε χαμένες κάθε μέρα. Αγκαλιάστε όσους  αγαπάτε. Κοιμηθείτε γελώντας, συζητώντας, και αγκαλιά με τον άλλον. Χαρίστε την εμπειρία σας στην ζωή από τα βιώματα σας, αλλά μην περιμένετε ότι οι άλλοι θα κάνουν ότι τους πείτε.  Κάντε απλά πράγματα με τους άλλους που θα σας ενώσουν. Μιλήστε ανοιχτά με τους δικούς σας, και κυρίως;

Αν με ρωτάτε τι έμαθα αυτό το ΣΚ; Περιμένω εδώ στα κοντά, να ζήσω την στιγμή που θα κοιμηθώ αγκαλιά με κάποιον που θα με αγαπάει ερωτικά και ολοκληρωτικά, και πως βρήκα αγάπη εκεί, όπου δεν το περίμενα.