ΕΚΛΟΓΕΣ 2012 ΜΈΡΟΣ 2

Το μόνο που θα ευχηθώ είναι να έχουμε κυβέρνηση. Κατά τα άλλα θα τα βάλω όλα μαζί και θα δείτε πόσο καλά περνάω οκ;

 Εκλογές… κάτι που σημαίνει ότι πρέπει να πάω στο χωριό μου που είναι το Αξιοχώρι Κιλκίς.

Το μέρος του μπαμπά. Κάτι που σημαίνει, ότι θα χαιρετήσει τον κόσμο εκεί πέρα- και να ήθελε να κρυφτεί δεν μπορεί με ύψος 2,10- να δώσει τις συμβουλές του – άνετα γίνεται ψυχολόγος- να μπούμε στο κτήριο του σχολείου που δεν λειτουργεί δυστυχώς, και να ψηφίσουμε χαλαρά. Αυτό είναι σχετικό, γιατί στην έξοδο πάλι θα βρούμε γνωστούς- τόσους που αναρωτιέμαι αν έβαζε ο πατέρας μου υποψηφιότητα θα τον ψήφιζε κανείς από αυτούς;- να κάνουμε στάσεις σε πολλά σπίτια μέχρι να φτάσουμε και στο δικό μας- βλέπετε όλοι οι παππούδες δεν μπορούν να σηκωθούν- και ξαφνικά και επιτέλους να παρκάρουμε.

 Εδώ αρχίζουν τα καλά. Γιατί;

Πάντα η γιαγιά στολισμένη, από την εκκλησία να μας περιμένει και ο παππούς αποφασισμένος να πείσει την γιαγιά τι να ψηφίσει και ας είναι αντίθετοι. Ρίχνουν έναν καυγά, από αυτούς του τύπου «αν συνεχίσεις να με πιέζεις δεν θα σου δώσω τα φάρμακα.» πίσω στο σχολείο, για να ρίξει και η γιαγιά το χαρτί που της βρήκε ο παππούς, και μετά να τον πιέζει να δει αν τήρησε τον λόγο του και ψήφισε το ίδιο. Να χαιρετήσουμε το άλλο μισό χωριό γιατί αλλιώς δημιουργούνται άσχημα σχόλια, και βουρ έτοιμοι για το σπίτι.

 Έχουμε μείνει πίσω, εγώ, η μαμά, ο αδερφός από την Σπάρτη που ήρθε και ο Χάρης, που μας τίμησε με την παρουσία του. Να έχουμε στρωθεί, οι μισοί να κουρεύουμε το γκαζόν, ο άλλος, να στρώνει τραπέζι, ο άλλος στο κήπο, και η μαμά στο ψήσιμο. Τώρα να σας πω κάτι…  οι παππούδες μου είναι από αυτούς που πέρασαν κατοχή. Και γιατί το λέω αυτό; Χμ είναι ικανοί, να σε κάνουν να σκάσεις με όσα θα βάλουν στο τραπέζι. Φάγαμε και φυσικά η γιαγιά μου, είχε φάει κόλλημα ότι ο Χάρης είναι ο νέος μου σύντροφος. Όταν της είπα πρώην είπε δεν πειράζει ποτέ δεν ξέρεις. Ε τώρα τι να εξηγείς, την άφησα να πιστεύει ότι θέλει γιατί και εξήγηση να δώσω, πάλι το ίδιο θα κάνει.   

 Και αφού φάγαμε, όπως είναι έθιμο κρέας με πατάτες στο φούρνο- που δεν ξέρω αν οι δικές σας γιαγιάδες το κάνουν αλλά πετυχαίνουν τις πιο νόστιμες πατάτες- μετά όλοι περιμένουμε με υπομονή για το καφέ. Μπορεί στην καθημερινότητα μου να μην πίνω αλλά για την γιαγιά ναι. Γιατί μετά μας λέει το φλιτζάνι και πάντα μα πάντα βγαίνει.  Μετά φρούτο, γλυκό, παγωτό, χυμό, αλλιώς δεν φεύγεις, και φτου ξελευθερία.

 Φτάσαμε Θεσσαλονίκη, με σακούλες, φασολάκια, κορόμηλα, βερίκοκα, κουρτίνες για πλύσιμο, ένα τσίμπημα στο δάχτυλο της μαμάς, ένα κάψιμο στα χείλη μου, βάζα γλυκά του κουταλιού, πίτα της γιαγιάς, φλαμούρι δικό μας. Όπως καταλαβαίνεται δεν ξεφεύγεις από τα χέρια της γιαγιάς μου.

 Να σας δείξω και τον κήπο της μαμάς μου ,

που για αυτόν ζητάει επίδομα γεωργού γλάστρας επειδή κάνει καλό στο περιβάλλον, κουράζεται και δίνει τροφή στα παιδιά της. Προς το παρόν βέβαια δεν έχουμε σοδειά, αλλά αυτό δεν μας νοιάζει. Με θέα την Καλαμαριά, από το σπίτι του Χάρη, που κοιτάμε τα αποτελέσματα και έχω βαρεθεί είπα να σας γράψω για να ηρεμήσω. Αφήστε που δημιουργώ και θέλω την άποψη σας. Δείτε εδώ τα αποτελέσματα…

Εσείς ; πως περάσατε;