ΚΟΚΚΙΝΟΣΚΟΥΦΙΤΣΑ

ΚΡΙΤΙΚΗ

» Γιάννης Βασιλείου

ΒΑΘΜΟΣ

Η Valerie είναι μια νεαρή κοπέλα που ζει σε ένα απομονωμένο χωριό μέσα στο δάσος. Είναι ερωτευμένη με τον Peter αλλά οι γονείς της την έχουν τάξει στον Henry. Ενώ ετοιμάζεται να το σκάσει με τον Peter, άσχημα μαντάτα καταφτάνουν στο χωριό και ανατρέπουν τα σχέδια της. Η μεγαλύτερή της αδερφή δολοφονήθηκε από τον λυκάνθρωπο που ζει έξω στο δάσος και με τον οποίο οι κάτοικοι έχουν συνάψει ανακωχή εδώ και πολλά χρόνια, θυσιάζοντας για πάρτη του ένα ζώο κάθε μήνα. Οι κάτοικοι του χωριού, διψασμένοι για εκδίκηση καλούν σε βοήθεια των πατέρα Solomon, ιερέα και διαβόητο κυνηγό λυκανθρώπων, για να τους βοηθήσει να απαλλαχθούν από το κτήνος.
Σε συνεντεύξεις της η Catherine Hardwicke διαλαλεί ότι ενοχλείται, όταν συγχέουν τη νέα της ταινία με το «Twilight», καθώς είναι, λέει, ένα τελείως διαφορετικό 'πλάσμα'. Φοβόμαστε πως θα την στεναχωρήσουμε καθώς οι ομοιότητες είναι πολλές για να τις αγνοήσουμε. Έχουμε μια έφηβο που καλείται να επιλέξει το ερωτικό της ταίρι ανάμεσα σε δύο μνηστήρες. Η έφηβος ζει σε ένα απομονωμένο μέρος περικυκλωμένο από δάσος, όπου τα πάντα έχουν μια μελαγχολική, γκρίζα απόχρωση. Η έφηβος εξωτερικεύει τις μύχιες σκέψεις της και τα συναισθήματα της μέσω ενός voice-over ημερολογιακού χαρακτήρα. Η έφηβος επίσης...βασικά γιατί να μπούμε σε τόσες λεπτομέρειες ; Αρκεί να συμπληρώσουμε ότι η ταινία μας είναι μια παραλλαγή ενός γνωστού μύθου του φανταστικού. Κατά τα λοιπά το «Red Riding Hood» δεν θυμίζει σε τίποτα το «Twilight». Αλλωστε αντί για βαμπίρ, έχει λυκανθρώπους...
Για να μην είμαστε άδικοι, ομολογουμένως στο εισπρακτικά επιτυχημένο μίγμα εφηβικού ρομάντζου και 'αφυδατωμένης' horror μυθολογίας υπό τη συνοδεία new rock ασμάτων προστίθεται ένα παραδοσιακό whodunit, ενώ κλίνουμε και λίγο περισσότερο προς τον τρόμο. Η Hardwicke είναι καλή στο να κινηματογραφεί εγκρατώς το υλικό της και να εξωτερικεύει με λεπτότητα τις εφηβικές ανησυχίες των ηρώων της, ωστόσο το μυστήριο και τα horror set pieces εμφανώς δεν είναι το φόρτε της, ενώ εδώ και η εγκράτεια πάει περίπατο από τη στιγμή που κάνει πανηγυρική είσοδο στο φιλμ ο Gary Oldman με έναν μεταλλικό ελέφαντα/ρωμαϊκή μηχανή βασανιστηρίων που τον σέρνουν μια ντουζίνα βαστάζοι - κι αυτό δυστυχώς συμβαίνει πολύ νωρίς στο φιλμ.
Να πούμε για τον Βρετανό ηθοποιό ότι μετά από μια σειρά εξαιρετικών, χαμηλών τόνων ερμηνειών εδώ δείχνει να ξαναβρίσκει τον παλιό, κακό του εαυτό, όταν υποδυόταν τον ένα μοχθηρό κακό μετά τον άλλο, μετέβαλλε την χροιά της φωνής του και την προφορά του με αστεία αποτελέσματα και κραύγαζε μανιασμένα, καθιστώντας την ακεραιότητα της κεφαλής του αντικείμενο στοιχημάτων: "Ένα πεντακοσάρικο ότι σ' αυτή τη σκηνή τα μηνίγγια του θα σκάσουν και θα εκραγεί το κεφάλι του και θα γεμίσει ο τόπος αίματα". "Πάει".
Αν ψάξουμε για αρετές θα τις βρούμε στη μορφή της Amanda Seyfried με τα μεγάλα μάτια, τα έντονα ζυγωματικά και τα ροδοκόκκινα, γεμάτα χείλη, που είναι ιδανική για ένα γότθικο παραμύθι, καθώς και σε κάποιες χαριτωμένες μεταμοντέρνες πινελιές, όπως η ονειρική σεκάνς που αναπαράγει την γνωστή στιχομυθία της Κοκκινοσκουφίτσας με τον μεταμφιεσμένο λύκο και το όνομα του ενός εκ των δύο εραστών (τον έχουν ονομάσει Peter οι θεούληδες - βλ. ο Πέτρος και ο Λύκος). Κατά τα άλλα η Hardwicke, παντρεύοντας το παραμύθι ενηλικίωσης, που αφηγείται από την αρχή της καριέρας της, με το παραμύθι της Κοκκινοσκουφίτσας, πέφτει σε ύφαλο. Ακόμα και καλύτερη δουλειά να είχε κάνει όμως, θα είχε να συναγωνιστεί τον Neil Jordan που είχε ήδη προ 27 ετών ξαναδιαβάσει τον μύθο της Κοκκινοσκουφίτσας, ως μια ιστορία ενηλικίωσης και σεξουαλικής αφύπνισης (στο «The Company of Wolves»). Το είχε κάνει δε με εικαστική και σημειολογική τόλμη, που η Hardwicke ουδέποτε επέδειξε στην μέχρι τώρα καριέρα της.