ΚΡΙΤΙΚΗ
Οι Recchi είναι μία ισχυρή μεγαλοαστική οικογένεια στο σύγχρονο Μιλάνο. Την ημέρα των γενεθλίων του, ο Edoardo Recchi ο πρεσβύτερος (Gabriele Ferzetti), παραδίδει με κάθε επισημότητα τα ηνία της οικογενειακής επιχείρησης στον γιο του, τον Tancredi (Pippo Delbono). Στο ίδιο τραπέζι ο εγγονός του, Edoardo Jr. (Flavio Parenti), συστήνει τη μέλλουσα γυναίκα του. Ένα άλλο όμως πρόσωπο, καλός φίλος του εγγονού και σεφ στο επάγγελμα, Antonio (Edoardo Gabbriellini), θα παρεισφρήσει διαβρωτικά στο οικογενειακό σύμπαν κλέβοντας την καρδιά της μητέρας του φίλου του, Emma (Tilda Swinton).
Να λοιπόν που παρά την παρατεταμένα περιορισμένη σε ποιοτικό επίπεδο παραγωγικότητα του ιταλικού σινεμά, κάνουν την εμφάνισή τους και ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις. Έτσι, μετά τα «Il Divo» και «Gomorra», έρχεται να προστεθεί ακόμα μία, δια χειρός Luca Guadagnino.
Το «Io Sono L'Amore» είναι ένα ερωτικό-οικογενειακό δράμα από αυτά που συναντάμε πλέον όλο και πιο σπάνια στις σκοτεινές αίθουσες. Το διακρίνει σε πρώτο επίπεδο ο ποιητικός ρεαλισμός που εκπορεύεται από την υψηλής αισθητικής κινηματογράφηση του Guadagnino και την ονειρική, διεισδυτική φωτογραφία του Yorick Le Saux. Πέραν όμως από το καθαρά οπτικό κομμάτι που ασκεί πρωτόγνωρη μαγνητική επιρροή στο θεατή, το «Io Sono L'Amore» χρωστά πολλά στους ηθοποιούς του, προεξαρχούσης της - το εκπληκτική είναι λίγο - Tilda Swinton, στο ρόλο της μεσήλικης Ρωσίδας που ασφυκτιώντας μέσα σ' ένα νεκρό συναισθηματικά γάμο, αφήνεται στο πάθος που γεννά ο κολλητός φίλος του γιού της. Ακούγεται τετριμμένο; Κάθε άλλο.
Στο σύμπαν του 'Είμαι Ο Έρωτας' οι ήρωες αποκαλύπτουν σταδιακά τον δικό τους λεπτοδουλεμένο χαοτικό κόσμο. Καθεμιά υπο-ιστορία προσδίδει και κάτι μοναδικό στο οικογενειακό ψηφιδωτό που από μακριά φαντάζει λειτουργικό, καθώς εστιάζεις όμως αποκαλύπτεται η υποκρισία, τα μυστικά και την ασύνδετη φύση των χαρακτήρων. Το πικρό σχόλιο για τη μεγαλοαστική μιλανέζικη κοινωνία όμως δεν αποτελεί απλώς ένα διδακτικό τερτίπι. Η ηθικολογία μένει έξω από το σενάριο και οι πράξεις δε χρωματίζονται από το αρχετυπικό γνωστικό σχήμα καλού-κακού, ακόμα και τη στιγμή που η κορύφωση του δράματος φτάνει σε όρια τέτοια όπου η συνήθης λύτρωση θα απαιτούσε την ικανοποίηση του περί δικαίου αισθήματος.
Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με την ιδιοφυή σύλληψη που χαρακτηρίζει το - από κάθε άποψη grand - φινάλε. Μέσα σ' ένα κλίμα που φορτίζεται σταθερά, από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας, φτάνει επιτέλους η ώρα της τελικής λύτρωσης, της λεγόμενης ευτυχούς κατάληξης. Το οποίο προκύπτει να είναι το πιο απροσδόκητα σκληρό happy-end που μπορώ να ανακαλέσω. Πραγματική γροθιά στο στομάχι, στο οποίο φωλιάζει ταυτόχρονα κι ένα φτερούγισμα ανακούφισης. Ένα οπτικοακουστικό κρεσέντο όπου η ματιά του Guadagnino, η ερμηνεία της Swinton και η μουσική του John Adams βρίσκουν τον ιδανικό επίλογο.
» Νεκτάριος Σάκκας
ΒΑΘΜΟΣ Να λοιπόν που παρά την παρατεταμένα περιορισμένη σε ποιοτικό επίπεδο παραγωγικότητα του ιταλικού σινεμά, κάνουν την εμφάνισή τους και ορισμένες φωτεινές εξαιρέσεις. Έτσι, μετά τα «Il Divo» και «Gomorra», έρχεται να προστεθεί ακόμα μία, δια χειρός Luca Guadagnino.
Το «Io Sono L'Amore» είναι ένα ερωτικό-οικογενειακό δράμα από αυτά που συναντάμε πλέον όλο και πιο σπάνια στις σκοτεινές αίθουσες. Το διακρίνει σε πρώτο επίπεδο ο ποιητικός ρεαλισμός που εκπορεύεται από την υψηλής αισθητικής κινηματογράφηση του Guadagnino και την ονειρική, διεισδυτική φωτογραφία του Yorick Le Saux. Πέραν όμως από το καθαρά οπτικό κομμάτι που ασκεί πρωτόγνωρη μαγνητική επιρροή στο θεατή, το «Io Sono L'Amore» χρωστά πολλά στους ηθοποιούς του, προεξαρχούσης της - το εκπληκτική είναι λίγο - Tilda Swinton, στο ρόλο της μεσήλικης Ρωσίδας που ασφυκτιώντας μέσα σ' ένα νεκρό συναισθηματικά γάμο, αφήνεται στο πάθος που γεννά ο κολλητός φίλος του γιού της. Ακούγεται τετριμμένο; Κάθε άλλο.
Στο σύμπαν του 'Είμαι Ο Έρωτας' οι ήρωες αποκαλύπτουν σταδιακά τον δικό τους λεπτοδουλεμένο χαοτικό κόσμο. Καθεμιά υπο-ιστορία προσδίδει και κάτι μοναδικό στο οικογενειακό ψηφιδωτό που από μακριά φαντάζει λειτουργικό, καθώς εστιάζεις όμως αποκαλύπτεται η υποκρισία, τα μυστικά και την ασύνδετη φύση των χαρακτήρων. Το πικρό σχόλιο για τη μεγαλοαστική μιλανέζικη κοινωνία όμως δεν αποτελεί απλώς ένα διδακτικό τερτίπι. Η ηθικολογία μένει έξω από το σενάριο και οι πράξεις δε χρωματίζονται από το αρχετυπικό γνωστικό σχήμα καλού-κακού, ακόμα και τη στιγμή που η κορύφωση του δράματος φτάνει σε όρια τέτοια όπου η συνήθης λύτρωση θα απαιτούσε την ικανοποίηση του περί δικαίου αισθήματος.
Τίποτα όμως δεν συγκρίνεται με την ιδιοφυή σύλληψη που χαρακτηρίζει το - από κάθε άποψη grand - φινάλε. Μέσα σ' ένα κλίμα που φορτίζεται σταθερά, από τα πρώτα κιόλας πλάνα της ταινίας, φτάνει επιτέλους η ώρα της τελικής λύτρωσης, της λεγόμενης ευτυχούς κατάληξης. Το οποίο προκύπτει να είναι το πιο απροσδόκητα σκληρό happy-end που μπορώ να ανακαλέσω. Πραγματική γροθιά στο στομάχι, στο οποίο φωλιάζει ταυτόχρονα κι ένα φτερούγισμα ανακούφισης. Ένα οπτικοακουστικό κρεσέντο όπου η ματιά του Guadagnino, η ερμηνεία της Swinton και η μουσική του John Adams βρίσκουν τον ιδανικό επίλογο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ο καθενας μας είναι σκηνοθέτης αυτου του άρθρου. δωσε την εικόνα σου με λέξεις