3 ΧΡΟΝΙΑ BLOGGING ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΓΙΑ ΑΓΑΠΗ

Θυμάμαι.!
Πως θα μπορούσα να το ξεχάσω άλλωστε ;;;
Πρίν 3 χρόνια ήταν η περίοδος που ήθελα να κάνω κάτι δημιουργικό, να ξεκινήσω κάτι καινούργιο, αλλά δεν γνώριζα τι. Είχα την ανάγκη να δω τα πράγματα διαφορετικά, να γνωρίσω νέο κόσμο, να αναζητήσω κάτι ζεστό και όμορφο που να με κάνει καλύτερη σαν άτομο εμένα. Αλλά τι;;;
Ώσπου μια μέρα 2 αγόρια εικοσάχρονα στην στάση Καμάρα της Θεσσαλονίκης έλεγα με πολύ μεγάλη σιγουριά οτι εκεί έξω στον κόσμο δεν υπάρχει αγάπη. Αυτό ήταν... Μου ήρθε η ιδέα όσο τα άκουγα σε όλη την διαδρομή για το σπίτι μου οτι αυτό θέλω να κάνω. Κάθε μέρα να ανακαλύπτω την αγάπη γύρω μου, να την νιώθω, να την δείχνω και να βρίσκω και άλλη δίπλα μου. Ήμουν πολύ ερωτευμένη τότε για να τους πιστέψω. 
Είχα ένα blog  τότε αλλά δεν ήταν αυτό που με γέμιζε. Το ξανα έκανα απο την αρχή με πείσμα οτι αυτό θα πετύχει και το ένιωθα με όλη μου την καρδιά οτι τώρα είναι η σωστή ώρα και η καλή στιγμή. Φυσικά δεν είχα ιδέα απο αυτά και δεν είχα καν υπολογιστή τότε. Τα έκανα όλα όπως μπορούσα μόνη μου και οτι μάθαινα ρωτώντας. Είχα έχω και νομίζω θα έχω αγωνία για το τι να διαλέξω για να κάνω ανάρτηση, τι θα αρέσει, τι θα βοηθήσει τον άλλον που το διαβάζει, θα με δεχτούν; όχι; 
  Ακόμα θυμάμαι οτι για ένα μήνα δεν κοιμόμουν καλά για να σκεφτώ τι να γράψω, να τρέχω στις βιβλιοθήκες να ετοιμάζω τα κείμενα. Ακόμα θυμάμαι την χαρά που είχα στο πρώτο σχόλιο και τον καλό μας Σκρουτζάκο να με φιλοξενεί στο σπίτι του για να με μάθουν και άλλοι. 
  Το ονόμασα έτσι γιατί τελικά μιλάμε για όλα εκτός απο την αγάπη. Την έχουμε δεδομένη ή την ζητάμε απλά παρακαλώντας να μας την δώσουν. Σιγά σιγά σας έμαθα και με μάθατε. Μπορεί περισσότεροι ή λιγότεροι απο όσους ξέρω εγώ, αλλά όσοι το κάνουν θα ήθελα να μου το λένε, να κρατάνε κάτι καλό μέσα τους, να τους δείχνω οτι υπάρχουν άτομα που στις μέρες μας ακόμα δημιουργούν και ελπίζουν. 
 Προσωπικά δεν πιστεύω οτι θα χρειαζόταν να βγαίναμε για εξαγωγές εαν γνωρίζαμε και στηρίζαμε την χώρα μας και όσα παράγει.Αυτή η ξενομανία που έχουμε οτι οι άλλοι τα κάνουν καλύτερα από εμάς είναι περίεργη. Δεν ξέραμε τίποτα στα χωριά που ζούσαμε και ξαφνικά πήγαμε στις πόλεις και τα μάθαμε όλα. έχουμε άποψη για όλους και για όλα αλλά για τα δικά μας ταλέντα παιδιά προιόντα τπτ ε;
 Χαίρομαι που δεν είμαι στην μόδα που ξαφνικά θέλεις τους πάντες να προσπαθούν να προβάλλουν στο εξωτερικό οτι έχουμε και δεν έχουμε. Δεν θα σωθούμε απο τους άλλους αλλά από εμάς του ίδιους που δεν μας εκπαιδεύουν ειδικοί σε κάθε τομέα να αποκτήσουμε μόρφωση κουλτούρα υποδομή. Η προβολή καλό είναι να γίνεται μέσα στην χώρα απο την ίδια την χώρα. και πιστεύω πως αν κάτι είναι να πάρουμε απο τους ξένους πρέπει να είναι η πίστη στην πατρίδα τους και η στήριξή της απο τους ίδιους. Γλώσσα, φαγητά, ταλέντα, τέχνη, επιστήμη, δημιουργία.
  Κυρίως να πω ευχαριστώ σε όσους είναι μέλη του ας μιλήσουμε για αγάπη που κάθε λεπτό βλέπουν τι κάνω και το αγαπάνε. Να πω ευχαριστω σε όσους με διαβάζουν και με στηρίζουν. Να πω ευχαριστώ σε εσας που σχολιάζετε. Να ευχαριστήσω όσους δεν σχολιάζετε αλλά κάτι κρατάτε μέσα σας απο όσα σας δείχνω ε; Και να σας πω οτι μετά από 3 χρόνια, κάθε βράδυ ακόμα έχω τις ίδιες αγωνίες αν αυτό που κάνω βοηθάει, τι θα πω, πως θα το αγκαλιάσετε και όμως αυτά είναι και όσα με κρατούν ακόμα στον να κάνω αναρτήσεις...

Χ Ρ Ο Ν Ι Α   ΜΑΣ    Π Ο Λ Λ Α  !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!


Και λέω ΜΑΣ γιατί μαζί το φτάσαμε ως εδώ....