ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΕΙΧΕ ΓΕΥΣΗ ΓΛΥΚΟΞΙΝΗ

 

κείμενο Ιωάννα Υποδηματοπούλου

 

 

Το κακό το ξορκίζεις μόνο όταν μιλάς για αυτό. Έτσι και εγώ είπα να βγάλω από μέσα μου, όσα πέρασα έναν χρόνο πριν, τώρα που έχω την δύναμη.
Αν κάποιος προσπαθούσε να περιγράψει, πώς ένιωθα εκείνη την στιγμή, που άκουγα την νοσοκόμα, να μου μιλάει ψυχρά, για την υγεία του παιδιού μου, θα δυσκολευόταν πάρα πολύ. Ακόμα και η ελληνική γλώσσα, θα έμοιαζε φτωχή, μπροστά στο κενό της ψυχής μου. Μόνο ο Θεός και οι μανάδες που έχουν βρεθεί στην θέση μου ξέρουν. Δεν ήταν εύκολο να βλέπω, το μονάκριβό μου, να δίνει μάχη, και εγώ να κάθομαι ανήμπορη, και να πολεμώ με τα άπειρα γιατί και πώς. Τόσο μικρές λέξεις πως διογκώθηκαν και έγιναν μόνιμοι κάτοικοι της ψυχής μου;
Όλα άρχισαν μια Τετάρτη βράδυ. Την ημέρα που είχα με τον άντρα μου επέτειο γάμου. Θα πήγαινα στον γιατρό και το αποτέλεσμα θα το είχα για δώρο
Ο γιατρός μου είχε πει:
- Κυρία Αλμπάνη, η κόρη σας θέλει βόλτες και αυτό, μόνο εσείς μπορείτε να της το δώσετε. Έχετε, ακόμα μέχρι να γεννήσετε, αλλά καλό είναι να ασκείστε.
Ακόμα θυμάμαι πόσο χαρούμενη είχα βγει, που όλα ήταν καλά. Καιρό προσπαθούσαμε να κάνουμε παιδί, και τώρα που ήταν γερό, δεν με τρόμαζε τίποτα. Ακολούθησα την συμβουλή του γιατρού. Έκανα ψώνια, πήρα και κάτι ρουχαλάκια για την μικρή. Ήταν η αγαπημένη μου ασχολία τελευταία. Χαμογελούσα κάθε φορά που της έπαιρνα κάτι. Τότε…
Δεν ήξερα ότι θα ερχόταν η ανατροπή. Άλλαξαν όλα γρήγορα. Από μια βόλτα στεκόμουν έξω από ένα τζάμι και παρακαλούσα για το θαύμα. Άρχιζα να κλαίω πιο συχνά. Λίγο οι ορμόνες, λίγο το κλίμα του νοσοκομείου, λίγο το περιστατικό, ήρθαν και μαζεύτηκαν όλα αυτά τα λίγο και φτιάξανε το πολύ.
-Σςςς, έλα εδώ αγκαλιά μου, και μην κλαίς. Είναι κόρη μας, άρα αγωνίστρια. Απλά πίστεψέ την.
Κουβέντα του άντρα μου. Μόνο στην αγκαλιά του ηρεμούσα. Είχε γεράσει απότομα παρά τα 28 του χρόνια, αλλά δεν το έδειχνε. Ήξερε πως αν καταρρεύσει, και αυτός το κάστρο μας θα έπεφτε. Έμενε βράχος ? « για τις γυναίκες μου» έλεγε. Φοβόταν και για την υγεία μου και μου τα παρουσίαζε όλα ήρεμα. Δεν έφευγε ούτε για δουλειά, ούτε για ξεκούραση. Ζήτησε άδεια, και το αφεντικό του όσο σκληρή γυναίκα και αν είναι στην δουλειά της, μόλις έμαθε τον λόγο τη έδωσε αμέσως.
-Να πας Χρήστο. Η δουλειά μπορεί να περιμένει. Θα περάσω και εγώ να τις δω. Και να δεις που σε λίγο καιρό, θα μοιάζει άσχημο όνειρο. Την οικογένεια και τα μάτια σου. Πρόσεχέ τες.
Και το έκανε! Ζήτησα να μην βλέπω κανέναν συγγενή, και τους κρατούσε μακριά. Πήρε μεγάλο δωμάτιο και έμενε εκεί, παρά τα παρακάλια να πάει σπίτι.
-Αφού οι γυναίκες μου είναι εδώ, θα μείνω να τις χαζεύω. Και μου έδωσε ένα φιλί. Έτσι ήταν πάντα.
Πριν γίνουν όλα αυτά, εκείνο το απόγευμα όταν γύρισα από τον γιατρό, μόλις με είδε ρώτησε με ανυπομονησία :
-Τι σε είπε ο γιατρός για την κόρη μου, πώς είναι η πριγκηπέσα μου;
Και να σκεφτεί κανείς ότι ήθελε γιο. Δεν του άρεσε στην αρχή που ήταν κορίτσι , αλλά τώρα τα βλέπει όλα ροζ. Κυριολεκτικά. Ότι του άρεζε σε βρεφικό είδος το έπαιρνε ροζ .
-Μια χαρά μεγαλώνει, αλλά θέλει να την κάνω βόλτες..
-Ε, και τι καθόμαστε κοριτσάρες μου; Κάνω ντους και φύγαμε.
Από τότε που χώνεψε ότι τα γαλάζια ρούχα που είχε πάρει, θα γίνουν ροζ, δεν ξεκολλά από πάνω μου. Όλο με το ένα αυτί στην κοιλιά μου είναι.
-Έτοιμος ο άντρας του σπιτιού. Πάμε κυρίες μου;
Είχαμε βγει χαλαροί, στις 10 το βράδυ. Ήμουν 7,5 μηνών έγκυος αλλά δεν φαινόταν. Ξεκινήσαμε για κάπου κοντά γιατί δεν άντεχα. Είχα βαρύνει πολύ. Μου είχε πάρει και μια ολόσωμη φόρμα, με μια φράουλα πάνω στην κοιλιά, που όλο φούσκωνε. Πλάκα είχε. Μια ίδια φορούσα και στην βάφτιση μου.
-Σημαδιακό!! Το θυμήθηκα μόλις την είδα, και για αυτό την διάλεξα. Για να έχω τις πιο νόστιμες φράουλες μόνο εγώ. Το έλεγε και γελούσε ολόκληρος.
Έμελε όμως να μην κρατήσει για πολύ. Κάναμε βόλτα κοντά στην θάλασσα ? πάντα με ηρεμούσε. Ξαφνικά όμως, άρχιζα να έχω ενοχλήσεις. Ήμασταν απροετοίμαστοι και τρομαγμένοι. Ήταν πολύ νωρίς ακόμα. Το είχε πει και ο γιατρός.
Παρά την ταραχή του, δεν είχε χάσει την ψυχραιμία. Στο αυτοκίνητο που μπήκα σπάσανε και τα νερά. Και γελούσα, γιατί η φράουλα είχε γίνει πιο κόκκινη από πριν. Τον είχε ενθαρρύνει το γεγονός ότι ήμουν χαλαρή. Έπαιρνε τηλέφωνο τον γιατρό, τους δικούς μας, και τους είχε δώσει ραντεβού στο μαιευτήριο. Μόλις φτάσαμε ένοιωθα ότι ερχόταν κάτι, που δεν έλεγχα . Ήθελα να τρέξω μακριά του, αλλά με τραβούσε.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ.
Όλη η μάχη με τον χρόνο θα γινόταν μέσα στο χειρουργείο. Ζήτησα μόνο τον άντρα μου μαζί μου, και όσο και αν έλεγε ότι δεν θα έμπαινε, τώρα δεν μου άφηνε τα χέρια. Θα γινόταν πατέρας, και ήθελα να έχει ζήσει όλη την διαδικασία.
Έγινε καισαρική, και ήταν αυτός που έκοψε τον λώρο.
Η μόνη φορά που είχε κλάψει εκείνη την μέρα!!
Την είδα ? ήταν κούκλα, αλλά τόσο μικρή, που δεν την έπιανες , για να μην την χάσεις. Την άκουσα και είπα ότι θα πάει για ωδείο. Τόσο δυνατή φωνή είχε. Διαγνώστηκε πρόβλημα στο αναπνευστικό και την βάλανε σε θερμοκοιτίδα. Ήξερα ότι θα μπει, αλλά ότι είχε πρόβλημα, δεν μου το είπε κανείς. Μετά το χειρουργείο με άφησαν να κοιμηθώ. Ίσως ήξεραν ότι ήταν ο τελευταίος ήρεμος ύπνος. Αλλά είχαν κάνει λάθος. Έβλεπα ταραγμένα όνειρα, με διφορούμενα νοήματα, αλλά όλα στα ροζ. Είχα ξυπνήσει τρομαγμένη ? η πρώτη φιγούρα που αντίκρισα ήταν κάποιου που έμοιαζε με τον άντρα μου, αλλά την μορφή του την είχε καταβάλλει η κούραση και είχε αλλοιωθεί..
- Τι έγινε βασίλισσα; Άφησες το κάστρο σου και ήρθες;
- Τώρα βασίλισσα είναι η κόρη μας. Πώς είναι;
- Εκείνη είναι πριγκίπισσα και είναι το ομορφότερο μωρό.
Και ήταν το μόνο θετικό που είχα ακούσει. Μια βδομάδα την κοιτούσα ? μικρή, διάφανη, με πολλά καλώδια, αλλά αποφασισμένη να κερδίσει το βραβείο της ζωής. Όσο όμως και να το ήθελε, ήταν αδύναμη και ένα βράδυ παραδόθηκε. Ήταν τότε που αφέθηκα και εγώ.
Έβλεπα γιατρούς να τρέχουν, φωτάκια να αναβοσβήνουν, φάρμακα να της χορηγούνται, και εγώ ανήμπορη. Φώναζα, έκλαιγα, παρακαλούσα και όλοι φοβόντουσαν τα χειρότερα και για τις δύο. Δίναμε μάχη για το επόμενο, άγνωστο δικό μας λεπτό στο αύριο. Ακόμα και οι γιατροί είχαν τρομάξει με την δύναμή μου ? δύναμη ανήκουστη, για κάποια που δεν έτρωγε. Ο μόνος που με συγκρατούσε ήταν εκείνος, ο πατέρας της, που ήξερε πάντα πώς θα αντιδράσω.
« Μάτια μου, κοίτα με, εμένα όχι το τζάμι, εμένα που είμαι εδώ. Άσε τους γιατρούς να κάνουν την δουλειά τους. Είναι δυνατή, δεν θα μας αφήσει. Μας είδε και μας θέλει κοντά της. Πολεμάει για να είναι κοντά μας. Ξέρει ότι την αγαπάμε και την θέλουμε, αλλά γίνε και εσύ γερή για να την μεγαλώσεις.
Εμένα κοίτα είπα.
Ότι και να γίνει εκεί μέσα θέλω πίσω την βασίλισσά μου, εσένα, γερή και δυνατή. Ακόμα και αν φύγει θα κάνουμε άλλα. Είμαι εδώ για μας. Μην τα παρατάς.»
Τώρα που το σκέφτομαι, δεν θα μπορούσα να αντέξω, όλη αυτή την διαδικασία μόνη μου. Ένα νοερό ευχαριστώ ξανά στον σύζυγο μου για πολλά πράγματα.
Τότε όμως, τίποτα δεν άκουγα. Περίμενα και πάλι ένα βλέμμα της. Ζωντανό. Είχα κρεμαστεί στο τζάμι, και απλά ήρθε από πίσω μου η μορφή του να με αγκαλιάσει. Μπορεί να ήξερε ότι αυτό με ηρεμούσε, αλλά τότε ήμουν σαν αγρίμι στο κλουβί. Με είχαν πάρει με το ζόρι αγκαλιά, για να ξαπλώσω. Με είχαν ταΐσει σαν άψυχη κούκλα, και είχα κοιμηθεί σαν μωρό, που ήξερε ότι στο μαύρο του ύπνου, θα σωθεί.
Είδα τότε, μπροστά μου την κόρη μου ολοζώντανη, να μου λέει
« μην κλαίς μανούλα, εδώ είμαι»
και να την κρατάει μια γυναίκα ? η προστάτιδα όλων των μανάδων.
Ξύπνησα και ζητούσα κάτι να με ηρεμήσει και το βρήκα ? εκεί ? απέναντί μου. Ένα βλέμμα γνωστό, ήρεμο, το ίδιο ερωτικό, όπως την πρώτη φορά που το είδα. Μακάρι να το πάρει η μικρή μας. Ήξερα ότι κάτι άλλαξε και μου το έδειξε με ένα βλέμμα.
Δίπλα μου υπήρχε ένα λουλούδι ? το αγαπημένο μου.
Κίτρινο τριαντάφυλλο.
Που απάνω είχε μια κάρτα που έλεγε ?
« μαμά ήρθα»
Άρχιζα να κλαίω και ενώ με αγκάλιαζε είπε:
- Τώρα που είναι καλά, δεν θέλω δάκρια. Θα τρομάξει το παιδί και θα φύγει από την τόση υγρασία μαζί μας.
- Δεν θα την αφήσουμε έτσι;
- Όχι καρδιά μου, ποτέ. Σε αγαπώ και σε ευχαριστώ για αυτό το αγγελάκι που χρίστηκε κόρη μας
Μείναμε μια μέρα ακόμα στο νοσοκομείο. Και μετά κάθε μέρα για να την βλέπουμε. Την κοιτούσαμε να μεγαλώνει και να γίνεται μια κούκλα. Πέρασε ένας μήνας χωρίς να το καταλάβω. Και την μέρα που την πήραμε σπίτι ήταν όλοι εκεί. Να την αγαπήσουν από την αρχή. Γιατί δεν μπορούσες να την κάνεις και τίποτα άλλο, και να της δείξουν πως άξιζε που πάλεψε.
Από τότε δεν θυμάμαι τίποτα. Την κρατάω και χαίρομαι. Ο πατέρας της τρελαίνεται με κάθε γέλιο της, και τρέμει με κάθε κλάμα της. Είναι δυνατή, γερή, όμορφη, το καλύτερο δώρο. Ακόμα και τα γενέθλια της ήταν σημαδιακά. Ήρθε την μέρα που οι γονείς της έκλειναν 3 χρόνια γάμου. Από τότε αυτή η τούρτα μόνο χαρά φέρνει.
Σήμερα , έναν χρόνο μετά, γιορτάζουμε την βάφτιση της, που είναι όλα ροζ και τίποτα μαύρο, δεν μπορεί να μας νικήσει. Όλοι γελάνε, διασκεδάζουν, και την προσέχουν σαν κούκλα πολύτιμη. Αφήστε που ο πατέρας της ασχολείται πιο πολύ μαζί της, και νομίζω ότι θα μαλώσω, με την δεσποινίς για να τον ξανά έχω.
Τώρα γελάω πιο συχνά. Ακόμα και το πιο δύσκολο το παλεύω.
Κάθε μέρα που την βλέπω, ξέρω ότι έχω ένα μικρό θαύμα, και χαίρομαι όσο δεν φαντάζεστε. Τώρα που μεγάλωσε και λέει κάποιες συλλαβές, νοιώθω ότι ξέρω τι θα έλεγε αν μιλούσε
« Σας μιλώ εγώ, και ας είμαι μικρή . Έμαθα από νωρίς τι είναι πόνος, αλλά και αγώνας. Ότι θέλετε πρέπει να το διεκδικείτε, και να πολεμάτε για αυτό. Θα ήταν χαρά μου, αν με θυμάστε στα δύσκολα και παίρνετε κουράγιο.
Με αγάπη
ΑΡΕΤΗ-ΠΙΣΤΗ»