ΤΡΥΓΟΣ ΚΤΗΜΑ ΒΟΥΡΒΟΥΚΕΛΗ

κείμενο ΙΩΑΝΝΑ ΥΠΟΔΗΜΑΤΟΠΟΥΛΟΥ

Αν σου πουν πάνε για ύπνο, γιατί αύριο θα ξυπνήσεις πρωί, σαν μικρό παιδί, θα αντισταθείς και θα κάτσεις ως αργά, λες και ο οργανισμός αντιδρά στο μυαλό.  Πάει κόντρα στην λογική. Μα σαν έρθει η ώρα που θα σηκωθείς, σαν θα νυχοπατήσεις πάνω στο δάπεδο που θα τρίζει και οι άλλοι θα κοιμούνται, θα πας σιγά σιγά, φοβούμενος μην τους ξυπνήσεις... Θα σταθείς και θα τους ζηλέψεις, στιγμιαίο θα είναι να ξέρεις, και αυτό, γιατί κρατάνε το δώρο που τους χάρισε ο Μορφέας, το οποίο θες και εσύ ακόμα.

 Δεν το ξέρουν...  αλλά στην πραγματικότητα, αυτοί χάνουν κάτι πιο όμορφο πιο δυνατό από αυτό το δώρο,και είναι αυτό, που θα το αποκτήσεις εσύ σε λίγο. Όταν η γη σε καλεί για τρύγο, ξυπνάς νωρίς,  ετοιμάζεσαι από καιρό ψυχολογικά και ας μην το συνειδητοποιείς, γεύεσαι την πρώτη γουλιά καφέ, και όλα τα αρώματα της, τραβάς μέσα σου όλες τις μυρωδιές από τη φύση, η οποιά  έχει ξυπνήσει πιο νωρίς από εσένα, και ξεκινάς για κάτι μαγικό.

  Στέκεσαι σε μια γωνιά, κοιτάς το ξημέρωμα στον ουρανό, τα χρώματα που διάλεξε ο Θεός, για να σε βοηθήσει να ξεκινήσεις την δουλειά σου, και όσο προχωράς προς τα αμπέλια, γεμίζεις από υπερηφάνεια για όσα έχεις δώσει όλο τον χειμώνα, και πας να τα συγκομίσεις. Διαλέγεις  τα καλύτερα εργαλεία, τα έχεις τρίψει, τα έχεις ακονίσει, μα το κυριότερο, για να πετύχει αυτός ο τρύγος, πρέπει να έχεις βρει την καλύτερη ομάδα. Σήμερα, τον κάθε αναγνώστη θα τον πάω σε έναν τρύγο, έστω και νοερά.  Σε έναν τρύγο, που πολλοί θα ήθελαν να ζήσουν, και δεν μπορούν.

  Σε μια τοποθεσία που λέγεται Άβδηρα, έξω από την Ξάνθη, υπάρχει ένα οινοποιείο που λέγεται Κτήμα Βουρβουκέλη. Κρασιά του είναι ο Άβδηρος 2008 που έχουμε δοκιμάσει είναι ένα ερυθρό κρασί και έρχονται και άλλα άρθρα στην συνέχεια για αυτό το κτήμα. Όμως για να φτάσουν στο μπουκάλι, θέλουν τρύγο. Έτσι ξεκινάμε στις 5:30 το πρωί, με εκείνη την σπάνια χαρά που έχει όταν πας να συναντήσεις κάτι δικό σου, και μπλεκόμαστε με τις λευκές ποικιλίες, τρυγώντας chardonnay  2012. Είναι σαν να γεννάμε από την αρχή και εμείς, σαν να ξεκινάει σήμερα, μια νέα εποχή για το κρασί του χειμώνα.

  Κάθε τρύγος είναι μια γέννα. Έρχεσαι τόσο κοντά με τον κόπο σου, μπαίνεις μέσα στα κτήματα σου και βλέπεις πως όλες οι εργασίες που έκανες τον χειμώνα, τώρα σε ανταμείβουν. Σκύβεις κοντά στο τσαμπί, και μόλις το πιάσεις, νοιώθεις ότι πιάνεις ένα μωρό. Έτοιμο να σου χαρίσει τις πιο δυνατές συγκινήσεις σε αυτόν τον τομέα.  Τα ξαπλώνεις μέσα στα καφάσια με το λογότυπό σου, τραγουδάς με την ομάδα σου και νομίζεις πως, σα να μεγάλωσαν και άλλο οι ρώγες μόλις σε άκουσαν. Μικρές ρώγες γίνονται μεγάλες θαρρείς, και σου υπόσχονται μέσα από τα σάκχαρά τους, συνοδεία μαγική κοντά στο τζάκι.

 Κοντεύει μεσημέρι, και με τα καφάσια αγκαλιά, μεταφέρεις τα μωρά σου στην διαλογή και από εκεί ξεκινά η μεγάλη μάχη για την δημιουργία κάτι καλού. Όσο δυσάρεστα και να είναι γύρω μας τα πράγματα, πάντα όταν κάνεις κάτι που αγαπάς, του δίνεσαι και δεν νιώθεις το σκοτάδι που θέλουν να σου πουλήσουν οι άλλοι. Μπαίνεις στον χώρο της υποδοχής του οινοποιείου και κατευθύνεσαι προς το κελάρι και την αίθουσα γευσιγνωσίας, και νιώθεις ήδη νικητής, σε μια μάχη που ξεκίνησε η φύση, πριν από εσένα για σένα. Το χειμώνα το στοίχημα είναι να δώσεις στο κοινό σου, κάτι καλό όπως το ξέρουν, το θέλουν και το περιμένουν.  Δεν έχεις δει πιο εκπληκτική θέα από αυτή τον πολλών στρεμμάτων που απλώνονται μπρος σου, και που θα γίνεις ένα μαζί τους σε λίγα λεπτά. Η συνέχειά τους όμως, είναι εδώ... εδώ που πατώ τώρα, και ξέρω πως όλοι θέλουν να μπουν. όχι για να θαυμάσουν την πέτρα στον τοίχο. Αλλά για να μάθουν, πως μέσα στην ζέστη, μια ομάδα ανθρώπων, έδωσε κουράγιο ο ένας στον άλλον, για να μαζευτή η πρώτη ύλη, και πως αυτό που πίνουν, είναι απλά το αποτέλεσμα της γνώσης και της αγάπης, πολλών μαζί.

  Βέβαια ο τρύγος στο κτήμα Βουρβουκέλη συνεχίζεται, και εκείνος ο χαμένος ύπνος έρχεται σαν βάλσαμο τώρα. Δεν είναι μόνο οτι κουράζεσαι, οτι πονάς, οτι αναρωτιέσαι αν αξίζει να το κάνεις όλο αυτό. Αλλά σαν έρθει η επόμενη μέρα... Ξέρω πως αδυμωνείς να το ξανακάνεις. Γιατί αύριο η μαγεία συνεχίζεται, με άλλα στάδια που δίνουν μορφή στον κόπο μας, όλα χρήσιμα για την τελική μορφή, έτοιμα να σε οδηγήσουν προς την δεξαμενή όπου εύχεσαι να σου δώσει κάτι οικείο και κάτι νέο,  ώστε κάτι να μάθεις εσύ κάτι να διδάξεις και κάτι να κρατήσουμε κοινό μυστικό.  ένα κρασί στο μπουκάλι που..

 Εμείς το περιμένουμε... Εσείς; Θέλετε να το γευτείτε;