ΑΧΤΙΔΕΝΙΟ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΟ ΤΡΑΠΕΖΙ

Κυριακάτικο τραπέζι.

Μια έννοια πολύ παρεξηγημένη στις μέρες μας, που νομίζω όμως ότι θα ξαναγίνει θεσμός από ανάγκη. Ανάγκη ψυχική και οικονομική.

 Σε ένα τέτοιο τραπέζι καλέστηκα και χαίρομαι που ακόμα υπάρχει και μπορούσα να πάω. Οικοδεσπότες η Αχτίδα και ο Δημήτρης. Φυσικά και η Κλώντη και ένα φιλικό τους ζευγάρι με τα παιδάκια τους.

  Για όσους δεν θα μπορέσετε να πάτε, σας λέω πως είναι Άνθρωποι, που έχουν προβλήματα όπως όλοι, αλλά και εκείνο το σπάνιο χαρακτηριστικό, να τα κάνουν όλα να μοιάζουν απλά και εύκολα. Την νιώθεις την εσωτερική τους ηρεμία και ξέρουν να την μοιράζονται.

 Το φαγητό σε αυτό το σπίτι παίζει κυρίαρχο ρόλο. Έτσι όταν στρώνεται τραπέζι, παραθέτονται οι γνώσεις, η αγάπη, το μεράκι. Αν και δεν έχω κάτσει σε πολλά τέτοια τραπέζια, μου άρεσε που δεν φοβόμουν να μιλήσω, που είχε γέλιο, ηρεμία, χαρά, ροή, ζεστασιά, και ένα βούρδουλα αν δεν έτρωγες όλο το φαί σου.

 Το κάνω ξεχωριστή ανάρτηση, γιατί αξίζει να τιμηθεί η προσφορά και η κίνηση το να βάλεις στο σπίτι σου κάποιον που μέχρι χτες σου ήταν άγνωστος. Να τον κάνεις μέλος της παρέας σου.

 Κάποιοι σήμερα δεν είχαν να φάνε και άλλοι τα πετούσαν. Σκέψου πως με ένα γλυκό, μπορείς να κάνεις ένα παιδί να γελάει. Ε κάπως έτσι ήμασταν όλοι, ε τον λουκουμά στο χέρι, και ένα γέλιο στο στόμα. Όταν αγαπάς και δίνεις με την καρδιά σου, το μόνο που σου μένει είναι η ευχαρίστηση από την πράξη της προσφοράς.

  Αν κάποιον πρέπει να ευχαριστήσει η Αχτίδα είναι αυτόν που έβγαλε τα τάπερ μιας χρήσης, και έτσι μπορεί ήρεμη να γεμίζει τον κόσμο με σακούλες και θερμίδες.

 Ένα ευχαριστώ να πω, στο φιλικό ζευγάρι που λέγαμε πριν, που μέσα στο μεσημέρι με έφερε στο σπίτι μου, για να μην κάνω τάρτα στο δρόμο πάλι τα βάζα. Αλλά κυρίως να πω ευχαριστώ, σε όσους είναι από τον χαρακτήρα τους, να κάνουν τους γύρω τους να νιώθουν καλά, ήρεμοι, να σκορπάνε γέλιο και να σε κάνουν να λες πως η ζωή… είναι ένα ωραίο παραμύθι!!!