ΚΤΗΜΑ ΚΑΜΑΡΑ ΚΙΟΥΤΣΟΥΚΗ ΜΑΛΑΓΟΥΖΙΑ 2012

 

κείμενο- φωτογραφία Ιωάννα Υποδηματοπούλου

 

 

Κτήμα Καμάρα Κιουτσούκη

Μαλαγουζιά 2012

ΠΓΕ. Θεσσαλονίκης 11,5% vol

 

«το αμπέλι είναι σαν ένα μικρό παιδί, όσο πιο πολύ το φροντίζεις, τόσα πιο πολλά θα σου δώσει μεγαλώνοντας» είναι μια άποψη που ασπάστηκε ο κ. Κιουτσούκης, που είναι χημικός μηχανικός, πατέρας, ονειροπόλος, και ιδιοκτήτης του κτήματος Καμάρα Κιουτσούκη. Το κρασί το αγαπούσε πάντα, το αμπέλι το έμαθε στην συνέχεια και η πορεία τα έφερε έτσι, ώστε από το μεράκι, να στήσει ένα «σπίτι» για το κρασί.

Διάλεξε να εργαστεί με ένα «μικρό παιδί» σαν το αμπέλι, αποφάσησε να φροντίζει τις ποικιλίες σαν «παιδιά» του, επέλεξε να δοθεί σε κάτι που θα του δώσει μόνο, όταν μεγαλώσει σωστά και μάλιστα στο μέλλον.  Και εδώ ακριβώς σταματάνε οι προσωπικές επιλογές του και εξετάζουμε αν το «παιδί» που μεγαλώνει, θα του προσφέρει μελλοντικά κάτι αξιόλογο.

  Το οινοποιείο του γεννήθηκε έξω από την Θεσσαλονίκη, στην περιοχή Καμάρα- εξού και το όνομα- στον Δρυμό κοντά στο Μελισσοχώρι. Ένας χώρος ωραία δομημένος, έχεις τα πάντα κοντά σου, με γραμμές απλές, που δημιουργούν σιγουριά και ηρεμία. Η πέτρα και το ξύλο, το φως και ο αέρας, συνεργάζονται για να δέσουν το κτίσμα αρμονικά με τον περιβάλλοντα χώρο. Και ένα δωμάτιο αυτού του «σπιτιού» που πρέπει να δείτε, είναι οποσδήποτε το κελάρι του.

 Νομίζω για μένα δεν υπάρχει καλύτερο, το να δοκιμάζεις το κρασί στον τόπο που παράγεται και μέσα στον χώρο όπου φτιάχνεται, να είναι στις σωστές θερμοκρασίες συντήρησης και φυσικά να βλέπεις απέναντι τα βαρέλια που το παλαιώνουν. Από εκεί και πέρα, εμένα σε αυτό το κτήμα με κέρδισε η Μαλαγουζιά του. Μια ελληνική ποικιλία, που έχει μια άνθιση πλέον στην χώρα μας, και είναι αρκετά αρωματική, πολύ καλή τώρα το καλοκαίρι, αν την έχετε προσέξει σαν φιάλη στην συντήρηση τον χειμώνα.

 Σε ένα ποτήρι τύπου τουλίπα, θα δούμε το ανοιχτοκίτρινο χρώμα να κερδίζει το οπτικό μας πεδίο και τις χρυσόξανθες ανταύγειες να το πλαισιώνουν όμορφα. Έχει κρατήσει ο δημιουργός, την ίδια λιτότητα του κτηρίου και στα κρασιά του και βλέπεις την καλή προσπάθεια στο τελικό αποτέλεσμα. Η ποικιλία καλλιεργείτε στα 150 μέτρα υψόμετρο, γραμμικά και σε εδάφη με καλή στράγγιση όπως τα άμμο- αργιλώδες. 800 κιλά το στρέμμα βγαίνουν και αυτό, σαν πληροφορία είναι χρήσιμο, καθώς όσο μικρότερη η ποσότητα, τόσο καλύτερη η ποιότητα.  

 Η είσοδος στο στόμα δεν είναι επιθετική, αλλά λεπτή, φινετσάτη, αν και νομίζω ότι λίγο πιο γεμάτη αίσθηση θα μπορούσε να έχει. Αρωματική αρκετά, και είναι σημαντικό για ένα νεαρό αμπέλι να δίνει καλά δείγματα από νωρίς, και με την δροσερή και φανερή οξύτητα του να σε κερδίζει. Ένα «σώμα» ελιτίστικο,  με προσοχή φτιαγμένο και εύθραυστο, με δυνατότητα πιο έντονης παρουσίας, με τραγανότητα και μεταλλικότητα που σου δίνει δυνατότητες να το συνδυάσεις με καθημερινά πιάτα. Σε κερδίζουν τα αρώματα των εσπεριδοειδών, πορτοκάλι και περγαμόντο έντονα, μέλι και βότανα παρούσα όλα, να σου δώσουν μια γλυκιά αίσθηση και μνήμη, πριν την μακρά και με μικρή δόση αλμυρότητας επίγευση.

  Όχι δεν είναι απόλυτα αυτά που λέω, αλλά μια ιδέα για το τι θα γευτείτε όταν θα το συνδυάζετε με ψάρια παχιά, με ψωμί σπιτικό με προζύμι, με κεφαλογραβιέρα Μυτιλήνης, με φρούτα και να θυμάστε ότι καλό είναι να το γευτείτε στους 10Cº, μετά από ένα τέταρτο στο ποτήρι. Τελικά νομίζω πως αυτό το μικρό παιδί που λέγεται αμπέλι, βρήκε μια οικογένεια να το υιοθετήσει και να μεγαλώσει με πολύ αγάπη, ώστε μετά από δέκα χρόνια να δώσει αποτελέσματα τέτοια ώστε να λέμε…

 

Καλές Οινικές Απολαύσεις!!!