ΕΝΑΣ ΧΡΌΝΟΣ ΜΑΚΡΙΑ..;!

Όπως τότε, έτσι και τώρα, ένα χρόνο αργότερα, ακριβώς στην ίδια πόλη και σε λίγη ώρα ακριβώς στο ίδιο σημείο.  Όπως πάντα μια φωνή μέσα Της- ένστικτο την ονόμασε- της ούρλιαζε τι να κάνει. Το άκουσε – πάντα το άκουγε- και μετά του έβγαλε τις μπαταρίες. Τότε έλεγε είναι η τελευταία φορά. Τώρα λέει μην το κάνεις. Το λαμβάνει υπόψη της, μα πάντα κάνει αυτό που νιώθει. Για να μην έρθει άλλη μια μικρή λέξη – ΑΝ θαρρεί την λένε- και της διαλύσει ότι θέλει να κάνει. Όχι ότι η πράξη που θέλει από μόνη της δεν τη διαλύει. Αλλά δεν την κάνει να πονάει τόσο. Ή μήπως την κάνει αλλά δεν το νιώθει;

 Ένας χρόνος, από τότε που μια γυναίκα χρειαζόταν μόνο την βαλίτσα της – και αυτό βαρύ φορτίο ήταν- για να νιώσει χαρά περισσότερη και από ότι φανταζόταν. Ρίσκο.. και τότε και τώρα.. μια λέξη που της ταιριάζει, αλλά το διαλέγει μιας και μέσα από αυτό, πάντα κοιτάει ότι αγαπάει.

 Ένας χρόνος από τότε που ρίσκαρε να πάει μια βδομάδα νωρίτερα από το κανονικό, σε έναν τόπο που αγαπούσε, και να δει το αντικείμενο του πόθου της μιας και ήξερε ότι ήταν η τελευταία φορά. Αλλά είπαμε ρίσκαρε. Καθόταν στο ίδιο σημείο, όπου πολλές φορές πριν είχε νιώσει την άρνηση να δει αυτό που ήθελε, μόνο που αυτή την φορά έπαιζε με σίγουρη την απάντηση η οποία ήταν θετική. Ή μήπως όχι;

  Ήρθε όμως.. το άγγιξε.. τον είδε.. τον λάτρεψε.. και άρχισε να πονάει από αυτό που ένιωθε.. πάγο στην στιγμή.. πόνο για την νίκη της φωνής μέσα της –ένστικτο την είπαμε;- για ότι θα επακολουθούσε. ΤΕΛΟΣ έγραφε στην οθόνη της καρδιάς της με μεγάλα γράμματα, μα εκείνη κοιτούσε μόνο το χέρι της που ήταν γεμάτο από το δικό του. Και η φωνή σταμάτησε, της έδωσε χρόνο και γέλιο, για να αντέξει το δάκρυ και τον πόνο που ερχόταν.

  Έφαγαν, ήπιαν, μούδιασαν, περπάτησαν, είδαν κόσμο, και κοιμήθηκαν μαζί. ΜΑΖΙ.. μια λέξη που την αγαπούσε και μαζί του, έστω και στον δικό της εσωτερικό κόσμο, την είχε νιώσει. Ποτέ δεν ήταν σίγουρη για το τι νιώθει ο διπλανός της. Κοιμήθηκε.. κούραση από το ταξίδι, την συγκίνηση , την αναμονή.. δεν ήθελε να το κάνει αλλά το σώμα δεν άκουσε.. κοιμήθηκε με την φωνή του στα αυτιά της.. και τον φόβο πως ποτέ πια δεν θα την ξανά ακούσει.. δεν το άντεχε.. άρχιζε να κάνει συμβιβασμούς στον ύπνο της. Να αντέξει ότι ερχόταν. Η φωνή του.. ότι ζητούσε για να ηρεμεί.. πάντα την μάγευε..

  Μέσα στην νύχτα.. χωρίς να το ξέρει το γιατί, σηκώθηκε και τον κοίταξε.. μια συνήθεια που δεν θα φύγει ποτέ. Τον χάιδεψε, του χάρισε το καλύτερο φιλί της, έκλεισε τα μάτια της με την σιγουριά ότι ΑΚΟΜΑ ήταν ΜΑΖΙ..

 Τρίτη μέρα του ταξιδιού της, και τα ξημερώματα έκανε αυτό που θα κάνει ΚΑΙ απόψε.  Αυτό που έχει κάνει ήδη ΠΟΛΛΕΣ φορές, και που ίσως κάνει άλλες τόσες.. 5 παρά το πρωί και έκανε βόλτα στην πόλη που ξυπνούσε.. την ζούσε αλλιώς.. την λάτρεψε και θυμήθηκε το πώς την δέχτηκε από την πρώτη φορά που ήρθε.. και τις θυμήθηκε όλες.. ΜΑ ΟΛΕΣ με κάθε λεπτομέρεια τις φορές που την αγκάλιασε αυτή η πόλη..

  Έμεινε κάτω από το σπίτι του ώρα πολύ.. για να νιώθει ότι είναι κοντά του.. έστω μια σκέψη στα όνειρά του.. μπορεί και ποτέ να μην ήταν, μα της αρκούσε που το σκεφτόταν αυτή.. φωτογραφίες εκείνης της νύχτας ακόμα την συντροφεύουν..

 Μεγάλη μέρα ξημέρωνε.. ή όχι;

Ιστορική γιορτή.. όλοι μαζί στην πλατεία.. και ήρθε να την δει.. παιζόταν σκηνή από τις τελευταίες πράξεις και το ήξερε.. σαν έργο που έχει προκαθορισμένο τέλος σε μερικές ώρες.. λίγος καιρός μέχρι να αφήσει το δωμάτιο αλλά αρκετός για να κάνει κάτι σημαντικό. Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ φορά που έκανε ΕΡΩΤΑ και ο χρόνος σταμάτησε όταν τον κοίταξε στα μάτια γελούσε με την ψυχή της.. η οποία όμως αιμορραγούσε όμως τις σταγόνες θα τις έβλεπε πολύ αργότερα για να το καταλάβει ότι έχει πάθει βλάβη. Τελευταία φορά που μπήκε μέσα της, μια αγάπη που έχανε. Ώρα 11:45το πρωί και στιγμή να αποχαιρετήσει το δωμάτιο που την δέχτηκε εκεί.

  Εκείνη η μπαταρία που την έβγαλε με τα χέρια της, πήρε φόρα και μπήκε μόνη της στην θέση που δεν ήθελε να την έχει. Λειτουργούσε το ένστικτο της κανονικά από την αρχή και την έκανε να νιώθει σαν θηρίο στο κλουβί που πονάει αλλά πρέπει να έχει παράσταση ένα κλάμα αλλιώτικο από τις άλλες φορές και το ήξερε μόνο εκείνη. Και ενώ τον έβλεπε από το περίπτερο φοβόταν να τον αφήσει. Ήθελε να τα παρατήσει όλα και να πει ότι θα μείνει εκεί. Μια ζωή το ίδιο συναίσθημα. Κυριακή μεσημέρι με μακαρόνια με κιμά .. αυτή την φορά όμως δεν τα δοκίμασε.. τα επιθύμησε όπως και την μαγείρισσα τους αλλά δεν θα ξανά έβλεπε ποτέ πια.

  Η φωνή δυναμώνει μέσα της.. με γεωμετρική πρόοδο και δεν έλεγε τίποτα ενθαρρυντικό. Μόνο μια ΜΙΑ φορά είπε κάτι και εύχομαι να βγει κάποια στιγμή. Όλα και όλοι είχαν μπει στην θέση τους.. όλοι εκτός από εκείνη.. που πεισματικά κρατούσε ένα σώμα που της έλεγε τότε ότι δεν θα χαθούμε αλλά η φωνή μέσα της την έπνιγε για κάτι που δεν της άρεζε . Κυρία μου μπείτε μέσα να ξεκινήσουμε... μια γλυκιά φωνή του οδηγού που όμως της έφερε κρύο αμέσως πάνω της. γίνεται αυτό;;; και όμως στην περίπτωσή της έγινε... είναι παράξενο αυτό;; Αν του φώναζε όχι τότε.. αν έπαιρνε την βαλίτσα της και έμενε; Πολλά τα αν.. πολλά μα το αποτέλεσμα ίδιο.. τελικά αυτή η λεξούλα κατάφερε να μπει μέσα της..

 Δυο χέρια να χωρίζονται.. έχει χαραχτεί τόσο πολύ στην μνήμη της που για καιρό μετά το ζούσε έντονα .. και επειδή το ήξερε διάλεξε εκεί μπροστά σε όλους χωρίς να ντρέπεται να του δώσει το πιο έντονο φιλί που είχε.. τελευταία κοινή τους ανάμνηση.. μην κλαις αγάπη μου θα βρεθούμε.. μια πρόταση που την έχει στοιχειώσει και η εικόνα του να ξεμακραίνει με ένα άσπρο μπουφάν και ένα τζιν.. με βήμα αργό χωρίς καν να γυρίσει ποτέ να δει το λεωφορείο που την έπαιρνε μακριά του .. απλά της μιλούσε.. μακάρι να ήξερε πόσες φορές ήθελε να γυρίσει πίσω.. δεν θα το μάθει κανείς τους ποτέ..

  Ένα χρόνο μετά.. με χιλιάδες οπτικές στάσεις μαζί του.. με όλο τον ψυχικό του κόσμο να αλλάζει.. με όλη την απόσταση και πάλι το ίδιο. Η ίδια γυναίκα χωρίς βαλίτσα – τελικά όντως ήταν βάρος περιττό- στην ίδια πόλη με παρέα της όμως έναν φίλο που ήρθε για βοήθεια.. ίδια βόλτα ίδιες διηγήσεις.. όμως για εκείνη το σοκ είναι πως τώρα θέλει την μπαταρία στην φωνή που λέγεται ένστικτο.. κάτι της λέει που το πιστεύει γιατί της αρέσει.. παρά την απόσταση παρά τους όσους γνώρισε ..  πάντα το ίδιο θα νιώθει για τον ΕΝΑΝ και ίσως λάθος της μα έτσι είναι.. κόμπο στο στομάχι.. πεταλούδες πολλές.. και ηρεμία μόνο που θα τον δει.. εκείνη όχι αυτός εκείνη..

 Και αυτό λέγεται αγάπη όχι έρωτας.. ελευθερία στην επιλογή του άλλου και αγάπη για δυο μάτια που γελάνε με την ψυχή τους.. για αυτό το γέλιο.. για αυτά τα μάτια.. για αυτά τα χέρια.. και για αυτά τα μακαρόνια με κιμά θα έκανε όσα χιλιόμετρα της έλεγαν.. φτάνει να τον έβλεπε.. ;ίσως να ισχύει αυτό που λέει η Γαλάνη.. σε αγαπούσα πριν μας δω μαζί.. και τώρα που το σκέφτεται σίγουρα ισχύει

Γιατί απλά σε αγαπώ.. αν το δεις να το έχεις για τις άδειες και δύσκολες ώρες σου..