όχι για να σου πω κάτι συγκεκριμένο...
αλλά για να ακούσω την φωνή σου και να νιώσω οτι είσαι κοντά μου...
και ας μην είναι αλήθεια.
Μόνο για την κίνηση ... να μην αγκυλωθώ στην μνήμη απλά...
Θέλω να σταθώ σε μια γωνιά που να μην με βλέπεις
και να κοιτάω μόνο εγώ τι κάνεις για να νιώθω καλά με αυτό.
Όπου και να πάω μυρίζω το άρωμά σου και ενώ ξέρω οτι δεν εισαι εσύ εύχομαι να γυρνούσα μια μερα και να σε έβλεπα δίπλα μου.
Να πάμε στα στέκια που πηγαίναμε και να γελάσουμε σαν να είναι ο αυτοσκοπός μας.
Να ήμαστε στο κρεβάτι και όλες οι ταινίες να έχουν απλά αρχή και τέλος, ενώ το κύριο μέρος να το γράφουμε εμείς. Απλά γιατί ήμαστε σκηνοθέτες της ζωής μας.
Ο κάθε δρόμος να έχει το πέρασμά μας και τις ανάσες μας για να χαρακτηριστεί δικός μας.
Και αν και ξέρω πως τίποτα απο αυτά δεν θα γίνει εγώ ακόμα βάζω πίστη στο φαινομενικά ακατόρθωτο...
Επειδή η ζωή αγαπά τους τολμηρούς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ο καθενας μας είναι σκηνοθέτης αυτου του άρθρου. δωσε την εικόνα σου με λέξεις