ΜΟΝΤΕΡΝΑ... ΣΤΑΧΤΟΠΟΥΤΑ

Τις αγόρασα 22/3/2012 ένα απόγευμα,  που έπρεπε να βγάλω από πάνω μου το κρύο του βορρά και να προσαρμοστώ στην γλυκιά δροσιά της δύσης. Ήμουν στο Αγρίνιο όταν τις πήρα, μαζί με ένα τζιν και ένα πουκάμισο που φορούσα 4 μέρες.  Τις χάρηκα, τις αγάπησα εγώ που ποτέ δεν είχα φορέσει εκτός από τις Τρίτη δημοτικού που ήταν πάλι της μόδας, και τις είχα ευχαριστηθεί.

Από τότε, κάθε φορά που πηγαίνω σε αυτήν την πόλη τις έχω μαζί μου. Είναι η πόλη τους. Όμως δεν κάνω ανάρτηση για αυτό, αλλά για να σας πω πως μέσα τους, κάθε φορά που τις φοράω, γυρίζω μέσα μου και ψάχνω να βρω εκείνη την παιδικότητα, την ανάλαφρη διάθεση που έχουμε όλοι μας, την γλυκύτητα που μας βγάζουν σαν στυλ παπουτσιών.

Γίνομαι εκείνο το ανάλαφρο κορίτσι που περπατά με στυλ και χάρη. Όχι γυναίκα, αλλά κορίτσι , που παίζει, που μπορεί να κάνει λάθη και να δείχνει αθώα, που τις φοράει παντού και κάνει τα πάντα με αυτές. Όταν τις βγάζω νιώθω σαν απλή καθημερινή ύπαρξη.

Βρες αυτό που σε κάνει να νιώθεις καλά όταν το φοράς και κράτα το πάνω σου όσο πιο συχνά μπορείς. Αυτό είναι και το νόημα των παπουτσιών αυτόν.

Να με κάνουν ανάλαφρη όπως όταν τις πρωτοφόρεσα και παιδί όπως όταν τις περπατάω σε δρόμους που θα με κάνουν παιδί και κοπέλα χαρούμενη.