ΜΟΝΗ

Καλησπέρα, καλησπέρα....
Έχω ακόμα την δύναμη, να την λέω αυτήν την λέξη, σαν ευχή που ελπίζω να γίνει.
Δεν ξέρω τι να κάνω, πως να δια χειριστώ τα αισθήματά  μου, που να  μιλήσω, τι να πω....
Είμαι μόνη - όχι ότι άλλοτε δεν ήμουν- και ζηλεύω τους ανθρώπους που είναι ήρεμοι.
Γράφω για όσα δεν μπορώ να ζήσω. Λέω όσα επιθυμώ και πάντα ελπίζω να τα βρω.
Πάλι από την αρχή γράφω όσα με πνίγουν.
Σκίζω, χαρτιά παντού, και πάλι από την αρχή.
Μένω στην παραλία μόνη και βλέπω κόσμο να γελά.
Δεν ξέρω αν είναι μηχανικό ή πηγαίο το γέλιο αλλά τους ζηλεύω.
Αγκαλιές παντού, φιλιά και εγώ να τα κοιτώ.
Θα έρθει η ώρα μου όμως πάλι που θα τα έχω και εγώ γιατί τα αξίζω.
Όλοι μας τα αξίζουμε και θα έρθουν όταν και αν πρέπει.
Δεν είναι οι σχέσεις για να προσφέρουν πόνο.
Όσο και αν πονάς φύγε...
Το έκανα....πονάω....αλλά εύχομαι να είμαστε καλύτερα.
Θα βρεις κάποια να σε κάνει καλά.
Εμείς δεν μπορέσαμε και κουράστηκα να μαλώνω.
Μια αγκαλιά σου με ηρεμούσε, τώρα με αγκυλώνει.
 Σε περίμενα...πάντα σε περίμενα μέσα στο μήνα.
Και ακόμα θα το κάνω μέχρι να μάθω στο χωρίς εσένα, μέχρι στο να συνηθίσω να μην χτυπά το τηλ, να μην έχω μνμ σου, να μην σε ακούω, να μην σε βλέπω.
Ένα μην που θα είναι άρνηση τώρα, ίσως όμως καλύτερο για μετά
Και όταν έφευγες προετοιμαζόμουν ότι είναι η τελευταία φορά.
 Πονάει αυτό αλλά θα γίνεις καλύτερος.
Είμαι ακόμα εδώ, έτσι γιατί γουστάρω και μπορώ και θέλω.
Μου λείπει το σπίτι σου, η μυρωδιά σου, το χαμόγελό σου...και ναι ακόμα σε σκέφτομαι...
Έλα σε έχω ανάγκη, μόνο αυτό μπορώ να σου πω....