ΤΡΙΤΟ ΣΑΒΒΑΤΟΚΥΡΙΑΚΟ

Είναι δικό μου κείμενο και είπα με αυτό να κλείσω την εβδομάδα μας. Ελπίζω να σας αρέσει και να σας θυμίσει ότι στα μικρά, κρύβετε η σπουδαιότητα των μεγάλων πραγμάτων. Περιμένω απόψεις σας, σχόλιά σας, τι να διορθώσω στο γράψιμο μου, και κυρίως αν σας βοήθησα να δείτε την ζωή σας αλλιώς οκ;;

ΣΗΜΑΣΙΑ ΣΤΙΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ

  Πολλά παιδιά σκέφτονται πως το επάγγελμα του δημοσιογράφου, είναι γεμάτο περιπέτεια. Ταξίδια, δράση, γνωριμίες, εικόνες...

 Ααααχ!!!

 Έτσι το σκεφτόμουν και εγώ μικρός, και βρέθηκα να το σπουδάζω. Δεν έπεσα έξω. Μερικά από αυτά τα έζησα, και ειδικά όταν ήμουν νέος.  Έφευγα κάθε μέρα για άλλους τόπους, χωρίς να ξέρω πότε θα γυρίσω και μετά καθόμουν και έγραφα με τις ώρες ό, τι ζούσα. Ύστερα  γνώρισα την γυναίκα μου, κάναμε παιδιά- περιμένουμε και άλλο-  οπότε δεν κάνω πολλά ταξίδια, και γράφω για όσα είναι στην επικαιρότητα. Αυτήν την εβδομάδα όμως, είμαι έξω από τα νερά μου. Για την ακρίβεια χαμένος , όχι στην μετάφραση , αλλά  στην κενή κόλλα.  Γιατί κανένας δεν σου λέει , πως ο μεγαλύτερος εχθρός του δημοσιογράφου είναι η κενή σελίδα. Παλιά ότι ζούσα το έγραφα, τώρα είναι πιο δύσκολα. Απομονώνομαι σε μέρη που κάτι έχουν από την παλιά μου δράση. Όμως σε αυτό το τεύχος είμαι πελαγωμένος..  Με ελεύθερο θέμα δεν έχω ξανά ασχοληθεί και το χειρότερο; η άσπρη σελίδα μου χαμογελά κοροϊδευτικά. Πρέπει να βγάλουμε ένα τεύχος αυτόν τον μήνα "αέρινο" "δροσερό" "οικείο" . Πως να το κάνω έτσι το κείμενο αφού δεν ξέρω καν πως είναι αυτό;

  Είμαι στο γραφείο του σπιτιού μου, με διπλή ηχομόνωση, με τα πράγματα που μου αρέσουν, νιώθω άνετα, αλλά θέμα δεν μου έρχεται. Ψάχνω έγγραφα παλιά, φωτογραφίες, αρχείο για να μου έρθει κάτι. Άσε που τόση ώρα θέλω τσάι και δεν μπορώ να πάρω.

Καθισμένος και χαμένος στις σκέψεις μου, παρατηρώ πως μέσα στο δωμάτιο κάτι έχει αλλάξει. Πάντα τις δουλειές μου τις έχω γραμμένες σε πίνακα ανακοινώσεων για να μην ξεχνιέμαι. Κοιτώ και βλέπω " να  τακτοποιήσω το γραφείο" σημείωση σε κίτρινο χαρτί για να ξεχωρίζει. Και όμως κάτι ήταν αλλιώτικο από χτες συμβαίνει στον χώρο μου, και εγώ το νιώθω τώρα. Οι φωτογραφίες ήταν χτες σκόρπιες, και τώρα είναι σε θήκες. Τα χαρτιά θα τα τακτοποιούσε ανάλογα με την σημαντικότητά τους, όμως ήταν έτσι χωρίς να το κάνω εγώ. Τώρα παρατηρώ πως το ανακατεμένο αρχείο μου, έχει μπει σε τάξη. Ασυναίσθητα ψάχνω για τσάι και ενώ δεν είχα πάρει, αυτό τόση ώρα ήταν εκεί δροσερό. Ή είχα τρελαθεί ή.....

  Γέλασα όταν κατάλαβα τι έγινε.

Δεν τσαντίστηκα που κάποιος τακτοποίησε το γραφείο μου αλλά ποιος; και πότε; Μα τι χαζός που είμαι ... φυσικά και ξέρω ποιος αλλά πότε; Η απάντηση είναι μπροστά μου. Μια ηλεκτρονική κορνίζα, που εναλλάσσει συχνά φωτογραφίες μας - που σύντομα θα είχε άλλο ένα μέλος-  μου έλεγε ποιος κάνει κουμάντο όχι μόνο στο γραφείο μου, αλλά και στην ζωή μου ολόκληρη. Ξέρω την απάντηση και χαίρομαι. Ανοίγω λίγο τις Περσίδες του γραφείου μου και βλέπω την πραγματική ζωή. Τρία παιδιά να βοηθάνε την μαμά τους. Τα είχε ντύσει μάγειρες και κάνουν κουλουράκια " για το μωρό που έρχεται " θα τους έλεγε σίγουρα. Τα κρατούσε απασχολημένα για να μπορώ να δουλεύω.

Αχ αυτή η γυναίκα !! Δεν την αλλάζω με τίποτα!!!

 Ποτέ δεν βαρέθηκα, ε καλά λίγο κουράζομαι όταν γκρινιάζει, με ξαφνιάζει συχνά και είμαστε καλά. Είμαι τυχερός γιατί μαζί της ήθελα να ζήσω και να κάνω παιδιά και δεν έκανα λάθος. Ακόμα και τώρα στην τέταρτη εγκυμοσύνη της είναι θεά. Η δική μου θεά. Σαν καραμέλα. Κάθε πρωί είναι μια ηλιαχτίδα στη μέρα μου. Πάντα κάτι κάνουμε για να διατηρήσουμε την σχέση μας  ζεστή, ήρεμη, δυνατή. Πρώτα για μας και μετά για τα παιδιά μας. Δουλεύει ως το απόγευμα που θα πάρει τα μικρά από το σχολείο, μιλάει μαζί τους, δίνει χώρο στο καθένα,, ξέρει τι πιο κρυφές τους σκέψεις και γενικά τα καταφέρνει περισσότερο μαζί τους. Την αγαπάνε παθολογικά, ειδικά ο μεγάλος όλο αγκαλιές και φιλιά είναι, τόσο που παλεύω για να την αγκαλιάσω γιατί ζηλεύει.

Όμως μια μέρα ήρθε και μου είπε :

" Είμαι ο μεγαλύτερος  αδερφός και θα βοηθάω την  μαμά μου όσο μπορώ, και εσύ όμως να το κάνεις μπαμπά  γιατί κουράζεται η μαμά. Μην της το πεις ότι ήρθα και σε βρήκα, εδώ μιλάμε σαν άντρες εντάξει;"

Ήταν μόνο 7 ετών όταν μου το είπε και με συγκίνησε. Όντως έκανε ότι μπορούσε, έτρεχε να τα προλάβει όλα και απορώ πως κατάφερνε αρκετά. Είχε πετύχει από μικρά, να τους δώσει την γεύση του ονείρου και την ζύμη ζωής με υλικό την αγάπη.

 Ήξερα ότι αυτή την στιγμή που τους κοιτώ, τους έλεγε παραμύθια και την άκουγαν με τόση λαχτάρα που δεν ξεκολλούσαν αν δεν τελείωνε.  Αφού και εγώ  γίνομαι παιδί μαζί της και μου αρέσει η αφήγησή της. Δεν ξεκολλάω αν δεν τους δω όλους να είναι ήρεμη. Απλά δεν κατάλαβα ότι πρώτη φορά, έδινα σημασία στο απλό και στην λεπτομέρεια. Για ό, τι κάνει αθόρυβα για εμάς. Όταν την άκουγα, ήταν η ώρα που μου έδινε την αφορμή να δω το μεγαλείο της ψυχής της, την αστείρευτη φαντασία της και την τέλεια ομορφιά της. Κάτι τέτοιες στιγμές ήθελα να ήμουν ζωγράφος, για να την αιχμαλωτίσω για πάντα σε καμβά. Πάντως στην θέση της θα τρελαινόμουν με τόσες απορίες που είχαν τα μικρά. Όμως εκείνη με υπομονή- αν και όχι πάντα- τους απαντούσε. Είναι δυνατή γυναίκα , αλλά πάντα θυμάμαι την κουβέντα μας με τον άλλο άντρα του σπιτιού και ήμαστε κοντά της για να μην μας πάθει κάτι. Κανείς δεν μπορεί να την αντιπαθήσει. Όπου και να πηγαίναμε μαζί, όλοι μας πρόσεχαν. Ένιωθα υπερήφανος, που την είχα γυναίκα. Κάτι τέτοια λέω στην δουλειά και οι άντρες συνάδελφοι μου λένε:

" Μα καλά, ακόμα ερωτευμένος με την γυναίκα σου είσαι;"

« και γιατί όχι παρακαλώ; και με ποια να είμαι δηλαδή;»

  Και για αυτόν τον λόγο οι γυναίκες συνάδελφοι  με υποστηρίζουν :

" Καλά κάνει μωρέ ο άνθρωπος, βαλθήκατε να τον φάτε πια "

Βέβαια εκτός από την γλύκα της, έχει και την σκληράδα της. Γιατί είναι καλή, άμα όμως έχει νεύρα   ο Θεός να σε φυλάει. Αν της μιλήσει τότε κανένα παιδί και δεν απαντήσει ξέρουν πως δεν μιλάνε, δεν φωνάζουν, δεν μαλώνουν, ώσπου να μυρίσουν κάτι. Τι;

  Να ένας τρόπος εκτόνωσης που τον χαιρόμαστε όλοι. Τα νεύρα της τα εκτονώνει στα γλυκά. Όποτε μια μυρωδιά χτυπά την πόρτα της μύτης σου, θα είναι η λήξη των νεύρων. Όμως είναι αυστηρή με την διατροφή των παιδιών και έβαλε όλους μας να την τηρούμε γιατί δεν θέλει παιδιά με παχυσαρκία. Για αυτό, έκανε έναν σύλλογο να μαζεύονται οι μαμάδες και να συζητούν για αυτό το θέμα με ειδικούς. Αλλά αν έχει βαλιτσάκι με ατάκες, πάντα για την μαγειρική λέει:

" Μπορεί να με λέτε απαιτητική και να προσέχω τι τρώτε, για να μην έχετε προβλήματα υγείας, όμως θέλω να αποθηκεύετε μυρωδιές σε 2 μέρη μέσα σας. Πρώτα στον ουρανίσκο και μετά στο σεντούκι του μυαλού και της καρδιάς σας"

 Έχει μια φιλοσοφία για όλα, και για όσα την νοιάζουν φροντίζει και διαβάζει. Μελετά αρκετά. Όποτε μας φτιάχνει κάτι, είναι προσωπική της στιγμή ηρεμίας και αποτέλεσμα αναζήτησης. Μας έμαθε-ναι και εμένα μαζί- να μην υποτιμούμε τον κόπο κανενός και για το πιο μικρό που κάνει. Άρα όποτε φτιάχνει κάτι και το χαρίζει σε μας ή στους άλλους, πρώτα εμείς χαιρόμαστε για εκείνη. Από τώρα δίνει ερεθίσματα στα παιδιά και μαζί ψάχνουν σε τι είναι καλοί, τι θέλουν στη ζωή. Τα στηρίζουμε όσο μπορούμε. Τους δίνουμε τα παραδείγματα και τις αξίες που πρέπει να έχουν. Αλλά κακά τα ψέματα • τα παιδιά με τη μάνα μαθαίνουν και μεγαλώνουν. Εμείς οι πατεράδες τα βρίσκουμε έτοιμα στην αγκαλιά του Μορφέα. Για αυτό ας τις στηρίζουμε όσο μπορούμε. Η γυναίκα μου υπομονή , απέκτησε από την δουλειά της- γεωπόνος βλέπετε-  όμως δεν μπορεί πάντα να είναι έτσι.

 Της βγάζω το καπέλο και την παραδέχομαι , γιατί μετά από τόση δουλειά, εκτός από το να κρατάει το σπίτι καθαρό- που δε είναι καθόλου εύκολο και την βοηθάω σε αυτό όσο μπορώ- κάνει και άλλα πράγματα. Πάντως απορώ πότε προλαβαίνει;;;;; Εγώ μια δουλειά έχω και δεν τα βγάζω πέρα. Μάλλον εκείνες όλα τα μπορούν.

Πάντα περιποιείται τον εαυτό της, και πολύ μου αρέσει που δεν ξέχασε εκτός από μάνα να είναι και γυναίκα. Μια φορά την εβδομάδα, όποτε το κάνει αλλάζει το σπίτι και η διάθεσή μας. ΛΑΜΠΕΙ….!!!!!!!!!!!!!

Βέβαια πάντα προσέχει, αλλά τότε πιο πολύ.

 Κάθε τόσο, ψάχνεται για κάτι νέο και δεν κουράζεται ποτέ. Μπορεί να φτιάχνει στιφάδο, να μιλάει με τα μικρά, να απαντά στο τηλέφωνο και να βάζει πλυντήριο. Μόνο που το βλέπω κουράζομαι. Κάνει γυμναστική και είναι οι μόνες ώρες της μέρας, που είμαστε καθαρά μαζί. Τώρα με το μωρό κάνουμε και τα μαθήματα τοκετού και είναι σα να ξεκινάμε από την αρχή. Τις άλλες εγκυμοσύνες δεν πρόλαβα να τις χαρώ . Αυτήν όμως την ζω έντονα.

Την θαυμάζω!

Ναι την θαυμάζω, και όλοι μας το κάνουμε άσχετα αν δεν το λέμε. Είναι το κορίτσι μου, η γυναικάρα μου, η ερωμένη μου, ο άνθρωπός μου, η φίλη μου όλη μου η ζωή. Πως θα χάσω τον άνθρωπό μου, αφού θα χαθώ και εγώ;  

ΟΧΙ… Ούτε σαν ιδέα δεν μου πέρασε από το μυαλό

Μου έμαθε πως αγάπη είναι , να ζητάς στο ίδιο το διαφορετικό κάθε μέρα. Την ευχαριστώ για τους χάρτες που ανοίγει μπροστά μου, όταν ναυαγώ.

« η αγάπη είναι μαγκιά και δεν κόβεται όπως ένα τσιγάρο» μου λέει.

  Την παρατηρώ όταν μέσα στην νύχτα γράφει ποιήματα, διηγήματα, παραμύθια και χαίρεται με την τακτοποίηση των λέξεων στην σειρά, και συννεφιάζει όταν τις αντιστέκονται. Την θαυμάζω σαν έναν άγνωστο σοφό εκείνη την ώρα.

Όλα αυτά τα θυμάμαι, σαν ιστορία που περνά βιαστικά από μπροστά μου, κρυμμένος σε ένα γραφείο, κοιτάζοντας το έργο της ζωής μου από μακριά. Την παρακολουθώ απ τις περσίδες, και ζηλεύω τον ήλιο που παίζει κρυφτό πάνω της. Θέλω να τον διώξω και να την έχω μόνο εγώ, μόνο για μένα και μόνο εγώ να είμαι ο κλέφτης του νου, της καρδιάς, και της αγάπης της. Χαμογελώ, στην ιδέα ότι ζηλεύω ακόμα και τον ήλιο, που ξαπλώνει πάνω της.

Ζωγραφίζει μαζί με τα παιδιά, αλλά και μόνη της και μετά τα πιτσιρίκια, ψάχνουν να βρουν τι θέλει να πει, η μάμα μέσα από τα χρώματα. Όλο το σπίτι είναι γεμάτο από τα ‘έργα της, που τα αλλάζει συχνά. Μου αρέσει που μου δίνεται η ευκαιρία, συχνά από την ίδια, να χαϊδεύουν τα μάτια μου ένα ακόμα κομμάτι της ψυχής της .

Τέλος το κρυφτό.

Η μυρωδιά χτύπησε και την δική μου πόρτα. Με το τσάι ανά χείρας, που μου έβαλε κρυφά η αγάπη μου τρέχω στην κουζίνα.

«μπαμπά, που να σου λέω, κάναμε κάτι μπισκοτάκια που ήταν τόοοοοοοσο μικρά και τώρα θα γίνουν φουσκωτά» μου λέει με νοστιμιά ο γιος μας.

«μπαμπά, κάναμε κουλουράκια , και η μαμά μας έλεγε παραμύθιᨻ μου λέει η κόρη μας.

Όσο για το μικρότερο, παίζει με τα αλεύρια και τα ζυμάρια σαν Ρατατούης. Ακόμα θυμάμαι, πως με είχαν σύρει στον κινηματογράφο για να δούμε αυτό το κινούμενο σχέδιο, ενώ εγώ έπρεπε να γράφω άρθρο. Μου άρεσε όμως. Ήταν ώρες για μας, που μας δένουν σαν άτομα

« εσύ ψυχή μου τι κάνεις πως είσαι;»  ρωτάω χαϊδεύοντας την κοιλιά της γυναίκας μου. Ήταν κάτι το ερωτικό και συνάμα προστατευτικό συναίσθημα μαζί αυτή η κίνηση.

« το μέσα μωρό καλά είναι, τα έξω παιδιά τρελά είναι, και το μεγάλο μωρό παλαβό ακόμα»

«και το γλυκό μωρό τι κάνει;» της απαντώ με νόημα…

«ποιο είναι αυτό, δεν το ξέρω….»

« αχ μωρέ, που μεγάλωσες και ακόμα είσαι χαδιάρα. Για σένα λέω»

«αφού είμαι ακόμα το μωρό σου είμαι καλά.»

« πάντα θα είσαι . και όχι μόνο αυτό αλλά και το άλλο ολόκληρο μου»

Ε ναι λοιπόν.!

Για αυτά τα μάτια, για αυτό το χάδι, αξίζει να ζεις μια ζωή.

 Όταν όλα πλέον τελείωσαν, κάθε ήχος σώπασε, και κάθε μνήμη αποτραβήχτηκε, μείναμε οι δύο μας. Με ένα ποτήρι κρασί- μια άλλη αδυναμία της , που γνωρίζει αρκετά για αυτό- και  ήμασταν κοντά στο τζάκι. Και αυτήν την εικόνα την κρατάμε , γιατί την θέλαμε από όταν ήμασταν νέοι. Κάθε νύχτα να λέμε όλη την μέρα μας, μπροστά στο τζάκι.

« πριν στην κουζίνα… ήθελα … να σου πω …. Ευχαριστώ»

« για πιο πράγμα καλέ μου;»

« για όσα κάνεις, για όλα όσα είσαι, για όλα όσα καταφέρνεις. Θέλω να είσαι καλά. Μας κάνεις υπερήφανους.»

« αυτό λέω και στα παιδιά. Να ήμαστε υπερήφανοι για το εγώ μας. Έτσι θα μας αγαπάμε, και θα μας αγαπάνε…»

Νομίζω πως με τέτοια γυναίκα και την πιο ζεστή αγκαλιά δεν θέλω τίποτα άλλο.

Όσο για την δουλειά μου!

Την επόμενη μέρα στο  γραφείο πήγα αποφασισμένος..

Χτύπησα την πόρτα του διευθυντή χαρούμενα:

Έχω

το θέμα, ελπίζω να ταιριάζει με το τεύχος. Το εμπνεύστηκα με αφορμή την γιορτή της μητέρας»

Πραγματικά είχα το θέμα. Κατά τα μεσάνυχτα ξύπνησα για νερό. Την είδα δίπλα μου να κοιμάται, με τα μαύρα μακριά μαλλιά απλωμένα στο μαξιλάρι και με την ρυθμική της ανάσα μου έδωσε το θέμα. Σημασία στις λεπτομέρειες το ονόμασα….

Η έκπληξή μου όμως ήταν άλλη.

Πάνω στο γραφείο μου , βρήκα ένα κόκκινο τριαντάφυλλο με σημείωμα που έλεγε:

« όπως ανθίζει αυτό, έτσι να αναπτυχθεί και το θέμα μέσα σου. Καυτό, ζωντανό, ενδιαφέρον… όπως το χρώμα του»

Καλά πότε τα κατάφερε και τρύπωσε; Ήταν τόσο γλυκό, που το κείμενο ήταν φόρος τιμής σε εκείνη, μιας και ήταν η αφορμή.

« τίποτα δεν είναι πιο καυτό, ζωντανό, ενδιαφέρον από εσένα. Ούτε πιο λαμπερό από το αγαπημένο σου κίτρινο τριαντάφυλλο»

   Σαν επίλογο θα έβαζα , πως θα πρέπει να δίνουμε σημασία στα απλά, στους ανθρώπους μας, στις γυναίκες γιατί χωρίς αυτές δεν κάνουμε.

Όσο για εκείνη την άδεια λευκή σελίδα που γελούσε , της λέω πως τώρα εγώ είμαι εκείνος που γελά από ένα κομμάτι ζωής που δεν το αλλάζω με τίποτα.