Και έρχεται η ώρα που κοιτάω την λευκή την κόλλα και λέω τι να σου γράψω. δεν ξέρω αν το έχει δει αλλά γράφω τελευταία για άλλες δουλειές δημιουργικών ανθρώπων, για αντικείμενα που είδα και καταστάσεις που έζησα για να μην σου πω για μένα.
Δεν γνωριζόμαστε. Με διαβάζεις; Ίσως δεν το ξέρω, αλλά τι να σου πω για μένα μου λες;
Δεν ξέρω σε τι φάση βρίσκομαι. Ή μάλλον ξέρω αλλά πρέπει να βρω τρόπο να τρέξω μακριά της. Ναι ναι ξέρω τι θα μου πεις. Η κάθε στιγμή κάτι καλό έχει να σου δώσει πρώτα δες το και μετά. Το είδα φίλε το πήρα, αλλά δεν έχω βενζίνη για να συνεχίσω το τρέξιμο και για αυτό πάω σιγά. Όμως δεν μου αρέσει.
Τις τελευταίες μέρες κάτι καλό δεν ακούμε, και το έχω πάρει απόφαση ότι όλοι γύρω μου θετικό πρόσημο στις προτάσεις τους δεν θα βάλουν. Δημιουργώ. Όσο μπορώ και με απλά υλικά μόνο και μόνο να μην σκέφτομαι. αλλά; Ώς πότε;
Είναι εκείνη η φράση καλά είναι όσα κάνεις αλλά βλέπεις πως έχει η κατάσταση δεν μπορώ να πάρω τίποτα. Α δλδ να μην προσπαθώ καν μου λες; Να μην διαφημίζω την δουλειά μου γιατί είναι χάλια γύρω μου αρα να καταρρεύσω για να είμαι στο κλίμα; Πως θα πάμε μπροστά αν δεν υπάρχω εγώ και άλλοι που ακόμα δίνουν ένα κομμάτι τους για να ηρεμούν και για να ικανοποιούν τα μάτια σου για κάτι θετικό;
Απο την άλλη αυτό που με τρομάζει είναι το μέσα μου.Οι σκέψεις μου είναι πολλές και πάντα θα ακούω δεν βλέπεις πως ήμαστε; τι το κάνεις; ε πως ρε φίλε. πως αλλιώς θα βγούμε απο εδώ που ήμαστε; μου λες την ατάκα το πρόβλημα αλλά την λύση δεν την ξέρεις και καθεσαι απαθής και απλά παπαγαλίζεις. Ε πως αλλιώς; Νιώθω εκείνο το μέσα να φλέγεται να θελεις να γινει λάβα να τα σαρώσει όλα. Αλλά πως δεν ξέρω;
Διαβάζω βιβλί, κάνω ισπανικά μόνη μου όσο μπορώ και όποτε θέλω, διαβάσω ισπανικά fashion blogs για να κάνω εξάσκηση, καλά πολύ γέλιο έχω τότε γιατί δεν ξέρω αν τα διαβάζω σωστά, κοιτάω τις δουλειές σας, βλέπω οτι πάτε διακοπές, σχολιάζουμε πρωτη φορά επικαιρότητα, και ακόμα και έτσι έχουμε μυαλό με τις ωραίες ατάκες που βγάζουμε, φαγητά παντού λες και έχουμε να τα κάνουμε, ταξίδια στα μπαλκόνια του γείτονα, και ιστορίες πόνου παντού.
Αυτό που με πονάει όμως είναι το μέσα της καρδιάς μου. έχει μαζέψει τα κομμάτια της απο άλλους τα έχει κολλήσει όσο είχε την κόλλα της και θέλει να πάει αλλού. Που; δεν ξέρω την διεύθυνση του αλλά θέλει να πάει εκεί που θα γελά.
Δεν γνωριζόμαστε. Με διαβάζεις; Ίσως δεν το ξέρω, αλλά τι να σου πω για μένα μου λες;
Δεν ξέρω σε τι φάση βρίσκομαι. Ή μάλλον ξέρω αλλά πρέπει να βρω τρόπο να τρέξω μακριά της. Ναι ναι ξέρω τι θα μου πεις. Η κάθε στιγμή κάτι καλό έχει να σου δώσει πρώτα δες το και μετά. Το είδα φίλε το πήρα, αλλά δεν έχω βενζίνη για να συνεχίσω το τρέξιμο και για αυτό πάω σιγά. Όμως δεν μου αρέσει.
Τις τελευταίες μέρες κάτι καλό δεν ακούμε, και το έχω πάρει απόφαση ότι όλοι γύρω μου θετικό πρόσημο στις προτάσεις τους δεν θα βάλουν. Δημιουργώ. Όσο μπορώ και με απλά υλικά μόνο και μόνο να μην σκέφτομαι. αλλά; Ώς πότε;
Είναι εκείνη η φράση καλά είναι όσα κάνεις αλλά βλέπεις πως έχει η κατάσταση δεν μπορώ να πάρω τίποτα. Α δλδ να μην προσπαθώ καν μου λες; Να μην διαφημίζω την δουλειά μου γιατί είναι χάλια γύρω μου αρα να καταρρεύσω για να είμαι στο κλίμα; Πως θα πάμε μπροστά αν δεν υπάρχω εγώ και άλλοι που ακόμα δίνουν ένα κομμάτι τους για να ηρεμούν και για να ικανοποιούν τα μάτια σου για κάτι θετικό;
Απο την άλλη αυτό που με τρομάζει είναι το μέσα μου.Οι σκέψεις μου είναι πολλές και πάντα θα ακούω δεν βλέπεις πως ήμαστε; τι το κάνεις; ε πως ρε φίλε. πως αλλιώς θα βγούμε απο εδώ που ήμαστε; μου λες την ατάκα το πρόβλημα αλλά την λύση δεν την ξέρεις και καθεσαι απαθής και απλά παπαγαλίζεις. Ε πως αλλιώς; Νιώθω εκείνο το μέσα να φλέγεται να θελεις να γινει λάβα να τα σαρώσει όλα. Αλλά πως δεν ξέρω;
Διαβάζω βιβλί, κάνω ισπανικά μόνη μου όσο μπορώ και όποτε θέλω, διαβάσω ισπανικά fashion blogs για να κάνω εξάσκηση, καλά πολύ γέλιο έχω τότε γιατί δεν ξέρω αν τα διαβάζω σωστά, κοιτάω τις δουλειές σας, βλέπω οτι πάτε διακοπές, σχολιάζουμε πρωτη φορά επικαιρότητα, και ακόμα και έτσι έχουμε μυαλό με τις ωραίες ατάκες που βγάζουμε, φαγητά παντού λες και έχουμε να τα κάνουμε, ταξίδια στα μπαλκόνια του γείτονα, και ιστορίες πόνου παντού.
Αυτό που με πονάει όμως είναι το μέσα της καρδιάς μου. έχει μαζέψει τα κομμάτια της απο άλλους τα έχει κολλήσει όσο είχε την κόλλα της και θέλει να πάει αλλού. Που; δεν ξέρω την διεύθυνση του αλλά θέλει να πάει εκεί που θα γελά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ο καθενας μας είναι σκηνοθέτης αυτου του άρθρου. δωσε την εικόνα σου με λέξεις