ΝΑ ΜΟΥ ΛΕΣ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΚΑΘΕ ΠΡΩΙ

Με ρωτάς τι ήμουν εγώ πριν σε γνωρίσω; Μια ύπαρξη στα χαμένα. ήθελα απλά ένα χέρι για να νιώθω σιγουριά.
Αλλά μάλλον κοιτούσα σε σκοτεινά μονοπάτια, και ανθρώπους λυπημένους. Συμβιβαζόμουν με ότι ερχόταν στην ζωή μου,και ήμουν καλά. Ή έτσι νόμιζα.
Ήρθε όμως η στιγμή να πάρω αυτό που μου αξίζει. Για αυτό έμεινα με τον εαυτό μου να τον γνωρίσω καλύτερα και να με μάθω όπως είμαι πλέον. Έβλεπα και άκουγα μόνο ότι ήθελα και ότι με έκανε ευτυχισμένη. Ίσως να είχα και ισορροπίες.
Μα όταν σε συνάντησα και σε έμαθα καλύτερα, χάθηκαν μαζί σου. Σίγουρα υπάρχει λόγος που ήρθαμε κοντά. Που θα πάει θα το μάθουμε... χαχα
Ε καλά μην φανταστείς οτι έκανα πανηγύρι αμέσως όταν σε κοίταξα. Άσε που φοβόμουν το νέο και το άγνωστο. Σε ήθελα και φοβόμουν παράλληλα. Ώσπου μετά απο καιρό ενέδωσα στα φιλιά σου.
Ήταν η στιγμή που γίναμε αυτοκόλλητοι... σχεδόν. Και είναι ωραίο.
Ούτε ταξίδια, ούτε δώρα, ούτε έξοδα. Μου φτάνει που είσαι εδώ να  βλέπω τα περίεργα σου μάτια.  Να με πιάνεις απο το χερι και να πηγαίνουμε να μέχρι το απέναντι παγκάκι. Να μου λες ιστορίες για όσα δεν ξέρω. Ένα εισερχόμενο και μια κλήση σου μου φτιάχνουν το κέφι.
Το πιο ακριβό δώρο ... κάθε μέρα να με λες καλημέρα φατσούλα μου. Και κάθε βράδυ να έρχομαι και να χόνομαι στην αγκαλιά σου και να με λές ιστορίες και παραμύθια.
  Το νιώθεις όμως. το ξέρουμε καλά. Εμείς μαζί δεν βρεθήκαμε τυχαία, και καταλαβαίνουμε οτι ο απο πάνω, έχει σχέδιο για μας. Μιλάμε με τα μάτια και κοιτάμε τα χείλη ... Έτσι ήμαστε ανάποδα πλάσματα σε όλα.
Έχουμε κάτι μέσα μας που μόνο εμείς μπορούμε να το νιώσουμε έντονα και στους γύρω μας μοιάζει εξωφρενικό. Με τα μάτια μιλάμε εμείς. Και κυλάει ο καιρός σαν νερό, μόνο όταν σε βλέπω.
Μην φοβάσαι την μονιμότητα... Έχει μαγεία και δυσκολία.
Την μπορείς;