ΤΡΥΓΟΣ ΣΤΟ ΚΤΗΜΑ ΟΙΝΟΓΕΝΕΣΙΣ 2013

 

 

 

Πόση χαρά κρύβει το χάραμα ξέρεις; Όση και η γλύκα του όση και η ρομαντική του διάθεση. Έχει όμως και άτομα που από μέσα Αυγούστου ξεκινάνε τρύγο και το συναντάνε μπροστά τους. Κρατάνε θάρρος και δύναμη για όσο κρατήσει αυτό το πανηγύρι. Γιατί για όσους έχουν αμπέλια, ο τρύγος είναι γιορτή. Κουραστική αλλά γεμάτη ένταση, πάθος, ενέργεια, ροή, βλέπεις την δουλειά όλου του χρόνου να γίνεται χυμός, που θα γίνει συντροφιά στην στιγμή του κάθε καταναλωτή.

 Ο τρύγος άρχισε στο κτήμα Οινογένεσις, το οποίο θα το βρείτε στο Δοξάτο Δράμας να τρυγάει τα λευκά σταφύλια του και να βλέπει την δουλειά μιας οικογένειας να γίνεται χυμός για τους οινόφιλους. Για όσους διαλέγουν αυτό το κρασί και για όσους αγαπάνε ότι έχει παραχθεί.

 Μπορείς να φανταστείς άραγε πόση ευτυχία έχει το να κρατάς στα χέρια σου το «παιδί» σου;  Να το θαυμάζεις και να ξέρεις ότι για την εξέλιξή του ευθύνεσαι εσύ;  όλη η δουλειά σου χωράει σε ένα τσαμπί σταφύλι, με ρώγες και βαθμούς όσο  ιδανικότερα  γίνονται. Μια χούφτα γεμάτη από ένα σταφύλι που παράγεις εσύ. πόση υπερηφάνεια μπορείς να νιώσεις;

 

 Μεγάλη στο ορκίζομαι … Μα είναι μεγαλύτερη η υπερηφάνεια που νιώθεις όταν, το χέρι σου κατεβαίνει και βλέπεις ότι αυτό το σταφύλι γίνεται ένα μέσο για να φανούν οι κόποι ενός νέου ανθρώπου.  5 χρόνια προσπάθειας για να δείξει πρώτα στον εαυτό του και μετά στους άλλους ότι άξιζε το διάβασμά του. Γιατί όταν ο πατέρας βλέπει την συνέχειά του μέσα από τον γιό του, τότε είναι μια στιγμή ανεπανάληπτη.

 Όταν δίνεις χώρο στην συνέχειά σου, όταν βλέπεις ότι έχτισες κάτι -και δεν μιλάω μόνο για το κτήριο- ώστε να συνεχίσεις μέσα στον χρόνο να υπάρχεις, και όταν όλη η ομάδα είναι σύμφωνη ότι υπάρχει μέλλον έστω και όταν οι άλλοι δεν το βλέπουν τότε ναι, μπορείς να νιώσεις μοναδικός. Και αυτό το συναίσθημα θα σε βοηθήσει στα όποια δύσκολα έρχονται.

 Να θυμάσαι πως τα τραγούδια στο αμπέλι, τα χαμόγελα  στους εργάτες, οι εντολές που πρέπει να δοθούν, οι εργασίες που περνάνε από τα χέρια  του καθενός τόσο γρήγορα που δεν προλαβαίνεις να τις δεις, η σειρά τον πραγμάτων μέχρι να φτάσει στο μπουκάλι, είναι κάτι που πρέπει να το δεις. Όχι μόνο για να δεις κάτι διαφορετικό, αλλά εκείνη η στιγμή που κρατάς ένα μπουκάλι και ξέρεις ότι έχεις βοηθήσει και εσύ για αυτό, είναι μια εμπειρία, μια ηδονή που ακόμα και η πλούσια ελληνική γλώσσα δεν μπορεί να βρει τις κατάλληλες  λέξεις για να το περιγράψεις.

  Μέχρι ο τρύγος να τελειώσει, μέχρι να αδειάσουν τα αμπέλια και να ηρεμήσουν και αυτά, μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου και να μπεις πάλι στην ηρεμία σου, κάθε σούρουπο θα το βλέπεις με τα χρώματα των σταφυλιών που τρυγάς. Με αρώματα από merlot , sauvignon blanc, cabernet sauvignon, viognier,  και πάθος για το νέο που δημιουργείς.

  Όλα αυτά τα δειλινά, θα έχουν μια υπερένταση, μια αγωνία, που κανένας καταναλωτής αν δεν το ζήσεις δεν θα το καταλάβει.  Τα ψαλίδια κάθε βράδυ παύουν τον μελωδικό ρυθμό τους, και κάθε πρωί κελαηδούν στα χέρια μας. Μέχρι το επόμενο τσαμπί να πέσει στο τελάρο…. Καλό τρύγο σε όλους.