ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΜΟΥ ΤΟ ΚΑΝΕΙΣ ΑΚΟΜΑ?

Έχει περάσει καιρός το ξέρω. Αυτό που αναρωτιέμαι είναι πως μπορείς, ακόμα να μου δημιουργείς το ίδιο συναίσθημα. Πως γίνεται να κρύβομαι σε στενά για να μην με δεις, και να κλαιω μόνο που σε κοιτάω; Να θέλω να λείπεις απο κοντά μου αλλά και να σε κρατάω στην αγκαλιά μου; Να μην λέω τις ίδιες λέξεις σε άλλους γιατί μου θυμίζουν εσένα; Να θέλω να φιλήσω τα ίδια χείλη αλλα και να μην μπορώ γιατι πλέον είναι απαγορευμένα; Να χαίρομαι που είσαι καλά, και να πονάω γιατι γελά άλλη μαζί σου; Να πείθω τον εαυτό μου οτι πήγα παρακάτω, αλλά σε όλους να βλέπω εσένα και να μην νιώθω τίποτα για αυτούς; Να με μαζεύουν με τα κουταλάκια, για να μην τρέξω να σε αγκαλιάσω;
  Πως μπορείς και μου δημιουργείς τόσα πολλά χωρις να μου δίνεις τιποτα; Μόνο να σε κοιτάω να κλαίω να γελάω να πονάω να χαίρομαι να σε βρίζω και να σου λέω όλα τα καλά που έχεις μαζί; Πώς γίνεται να ξεχάσω αυτά τα μάτια όταν νιώθω τις ίδιες πεταλούδες όπως την πρώτη φορά που τα είδα; Πως να αντισταθείς σε αυτά τα χείλη κεράσι, που δεν θα τα σταματήσω ποτε να τα τρωω; Πως μου το κάνεις ακόμα αυτό; Πως μπορώ να σε θελω αλλά να χαίρομαι που είσαι καλά και με άλλη; Να μην εχεις βγει στιγμη παο την ζωη μου παο το μυαλό μου αλλά εσένα ουτε να σε νοιάζει ουτε να με σκεφτεσαι ουτε να ρωτας για μενα;
  γιατί να ξεχάσω ημερομηνίες στιγμές φωτο όταν σε όλα είσαι μέσα; Ακόμα και διαγραφή να πατήσω, πάλι στα μάτια μου παίζονται όλες οι πράξεις μας. Ένα σήριαλ δυνατό απο την αρχή εως το τέλος. Δεν μπορούσαμε εμείς να κάνουμε κάτι μέτριο. Απλά δύνατό. Μπορεί κάποια στιγμή να το διαβάσεις, και να να δείς οτι ακόμα και τώρα, μπορείς να με κάνεις να νιώθω όπως την πρώτη φορά που σε είδα... Να χαμογελω που σε βλέπω, να κλαίω που θα φύγεις, και να έχω πεταλούδες στο στομάχι μέχρι να σε δω και να σε ακούσω.