ΔΕΝ ΞΕΡΩ

Δεν ξερω τι να νιωσω

Ή για την ακρυβεια ξερω τι νιωθω τωρα

αλλα φοβαμαι

ΝΑΙ ΦΟΒΑΜΑΙ

Γιατι ακριβως επειδη ξερω τι νιωθω, δεν ξερω αν κανει να το πω ή οχι.

Εχω ξεκινησει να τα γραφω αλλα και παλι φοβαμαι να τα πω οπως ειναι, γιατι τρεμω την ωρα που θα τα δω καρφομενα απεναντι μου, να τα ξανα βλεπω και να μου θυμιζουν την υπαρξη των συναισθηματων που καποτε ειχα και με πλακωναν.

Ηθελα να πω ενα ευχαριστω για την αισθηση που μου δινετε οτι ειστε εδω, οτι εχω φιλους εστω και κρυφους και ανυπαρκτους αλλα οτι μπορω να μιλησω ανετα. 

Τρεμω να ελευθερωσω οσα νιωθω. Ειναι πολλα, μπερδεμενα, διαφορετικα και μοιρασμενα. Εχτες ηθελα να πω κατι σε μια φιλη και ειχε τοσα νευρα που μου εκανε επιθεση. Απο τοτε που εφυγε να σπουδασει σε αλλη πολη εγινε αλλη, και δυστυχως ολοι δεν της το λενε. Εγω ομως την ηθελα για μια καλη κουβεντα και δεν ηταν εκει και για μενα αυτο μετρησε και ειπα αστην καλυτερα εκει που την μπορουν και την αντεχουν. Εχουμε ολοι τον φοβο οτι ημαστε μονοι και κανουμε υποχωρησεις για να αρεσουμε σε πολλους ακριβως για να μην μεινουμε μονοι,και πετυχαινουμε το αντιθετο.Ο φοβος μας ειναι τοσο αληθινος που γινετε η ζωη μας. αλλα πλεον ειπα θα ειμαι εκει που με κανουν καλα εστω και αν ειναι μονο ο εαυτος μου. Παντα οι ανθρωποι κανουν το λαθος και πιστευουν πως αν εχουν κοσμο γυρω τους δεν ειναι μονοι. 

ΛΑΘΟΣ ΜΕΓΑΛΟ

Παντα ημαστε αλλα δεν το παραδεχομαστε. Πουλιομαστε για να εχουμε εστω και ενα χαδι και οταν το παιρνουμε λεμε και ευχαριστω. Αγαπη ειναι αυτο που ζηταμε. Αλλα γελιομαστε και ξεγελιομαστε γιατι το εχουμε αναγκη. Λεω πως ειμαι καλα για να το πιστεψω αλλα κανεις πραγματικα δεν αντεχει να ακουσει πως ειμαι. Παντα ομως εχουν ολοι την απαιτηση εγω να τους ακουω και με θεωρουν δυνατη και εχω μια λυση για ολα. Δεν ρωτησαν ποτε απο που πηρα τοση δυναμη για να τους την δωσω. Δανεικη την εχω και εγω. Φυσικα και δεν περιμενω να κανουν κατι απο μονοι τους. Αλλα οταν με βλεπεις οτι ειμαι καπως απλα απλωσε το χερι σου και βοηθα με και εμενα. Δεν ειναι ετσι. Ακομα και τον χωρισμο μου φυσικα και τον περασα μονη μου, αλλα κυριως κλεισμενη στο νοημα παλι καποιον σελιδων και οχι στην φωνη ενος φιλου. Εχω ακομα πολυ δρομο για να πω οτι ειμαι καλα και ομως ειμαι 

Ειμαι καλυτερα απο ποτε αλλα και πιο μονη απο ποτε, χωρις εστω ενα κομπαρσο που να τον ονομασω φιλο. Κριμα μην το πει κανεις γιατι αν απογοητευτω...παει... επεσα σαν το δεντρο που ξεριζωθηκε από μονο του. Και αν χασω τωρα την υπομονη μου, θα ειναι κρίμα γιατί θα ερθει καποτε η ωρα - και ναι θελω να το πιστευω αυτο- που θα γελω και θα τα θυμαμαι σαν εμπειρια. 

Φοβαμαι πως κλεινω τα παραθυροφυλλα της καρδιας μου ερμητικα κλειστα τωρα και μπορει καποιος να θελει να με δει και να μην τον αφηνω. Ομως αν με θελει, απλα θα περιμενει, αν αξιζει θα τα ξανα ανοιξω για να με δει να γελω. Ως τοτε ομως ας ακουει το σφυριγμα της υπαρξης μου για να ξερει οτι ζω απλα. Ας νιωθει οτι κλαιω και ομως αυτο με κανει δυνατη- ισως- ωστε μετα να εκτιμησει τις δυναμεις μου.

Ξερω ή εστω θελω να πιστευω πως εκει εξω ειναι ενας ανθρωπος για μενα και μονο για μενα... που θα χαιρομαι να ειμαι διπλα του εγω και οχι ενα κατασκευασμα της φαντασιας του με την μορφη μου, οχι η αναγκη του εκπεφρασμενη μεσα απο μενα, αλλα εγω γιατι ετσι το διαλεξαμε χωρις να πουμε γινε κατι αλλο για να αλληλοαρεστουμε. 

Κλαιω ποναω γελαω δημιουργω κρυβομαι στις λεξεις βιβλιων, παιρνω δυναμη απο τα απλα, μα εχω αναγκη απο μια αγκαλια, ενα σαγαπω, μια καλη κουβεντα, ενα μυστικο, ενα φιλι, ενα γιατι και ενα διοτι, μια συζητηση απλη, και ενα ταξιδι με και προς το μαζι...

Και ξερω πως εσυ... εισαι εκει εξω και θα ερθεις ολα αυτα και αλλα τοσα να μου τα δωσεις και να παρεις οτι αλλο βρεις και οτι με αφησεις να νιωσω για εμας.

ΑΠΛΑ ΤΟ ΞΕΡΩ 

ΑΣΕ ΜΕ ΝΑ ΛΕΩ ΟΤΙ ΤΟ ΞΕΡΩ.

 

Τωρα ομως πιστεψε με, απλα μονο αυτο εχω αναγκη απο εσενα , αγνωστε , δικε μου ανθρωπε,
Ασε να γινω δυνατη με βηματα απλα και μικρα για να δεις την ομορφια μου στην σωστη δοση και την καταλληλη στιγμη