ΑΝΑΓΚΗ

ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΥΠΟΣΧΕΘΗΚΑ ΘΕΛΩ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ

Θέλω να γυρίσεις πίσω στο χρόνο.

Στάσου εδώ· ας πούμε.

Σε αυτόν τον σταθμό της μνήμης.

Τι δείχνει;

Εκείνο το πρωινό, που σε ξύπνησα

με ένα έντονο φιλί, χωρίς να το περιμένεις.

Θυμήθηκες τώρα;

Σε κράτησα αγκαλιά μου και με κοιτούσες,

με τα μεγάλα σου μάτια,

με όλα τα συναισθήματά σου, να καθρεφτίζονται μέσα στους.

Είχαμε πάει, μια βόλτα σε στενά, άγνωστα, δρομάκια

χωρίς κανένα λόγο και σκοπό.

Απλά, είχαμε ανάγκη, την επαφή των σωμάτων…

Την ζεστασιά του αγγίγματος…

Κάναμε, σαν παιδιά από σκασιαρχείο,

που την ελευθερία του, δεν μπορούν να χειριστούν.

Λέγαμε διάφορα, χωρίς λογική και γελούσαμε .

Την είχα ανάγκη αυτήν την επαφή,

και νομίζω, ότι ήταν από τις πιο ουσιαστικές.

Με αυτόν τον τρόπο, ήθελα να σου πω, ότι μου λείπεις.

Πόσο, σε είχα επιθυμήσει να ήξερες…

Το κουράγιο μου, ήταν σαν ποτήρι γεμισμένο ως την μέση,

και εγώ το έβλεπα πάντα, μισό άδειο όταν έλειπες.

Και ενώ κρατιόμασταν και γελούσαμε, είδες στα μάτια μου,

την επόμενη κίνηση σου, που χρειαζόμουν.

Και εκείνη η αγκαλιά, ήταν, το πολυτιμότερο δώρο.

Γιατί έγινε, η κουβέρτα, για να ζεστάνει το σώμα μου…

Να γλυκάνει το βλέμμα μου..

Να προστατέψει την ψυχή μου…