Δευτέρα 16 Μαρτίου 2015

ΕΙΣΑΙ ΕΔΩ.!?

κάθομαι στην μέση του δωματίου...
δεν μπορώ να σου περιγράψω με λέξεις τι νιώθω.
τις βρίσκω φτωχές και εγώ πνίγομαι απο συναισθήματα. 
δυνατά, απόλυτα, δύσκολα...
τι λέξεις να βάλω στην σειρά; πως να σου πω οτι μου λείπεις και είμαι μισή χωρίς την παρουσία σου; 
και που το λέω και που το γράφω τι θα γίνει; 
βάζω τραγούδια για να κλάψω ώστε να μην ουρλιάζω απο τον πόνο της απώλειας.  ότι μουσική ακούς την ακούω έστω μέσα απο τις λέξης της να σε κρατάω κοντά μου. 
πως να σου πω οτι παίρνω τους δρόμους που περπατάς για να βαδίζω στα βήματα σου και να αισθάνομαι οικείο τον δρόμο;  πως ενώ στα λέω τόσο δυνατά, εσύ κλείνεσαι στην σιωπή και δεν μου απαντάς ούτε με έναν αντίλαλο. 
τι να τα κάνω αυτά τα βαριά φορτία που κουβαλάω καιρό τώρα για εσένα, ενώ εσύ τα έχεις πετάξει καιρό τώρα; ζεις χωρίς εμένα και δεν έχεις φτάσει ποτέ στο σημείο που είμαι εγώ. 
υπερβολική με βρίσκεις αλλά ξέρω πλέον πως άδικα στα λέω. ποτέ δεν έφτασες στο σημείο να πονάς απο την έλλειψη μου, να νιώθεις μισός αν δεν με βλέπεις, να σε τραβάει το σώμα σου αν δεν σε έχω εγώ αγκαλιά. 
είμαι κοντά σου, και άκου ειρωνεία είναι ένα μέρος που το λένε καρπός στα Σκόπια.  και εγώ δίπλα μου δεν έχω κανέναν καρπό αγάπης. θα κάνω όσα χιλιόμετρα πρέπει για να νιώθω εγώ καλά με εμένα. κράτα τον εγωισμό σου και άσε με να θυμάμαι εσένα απλά να με κοιτάς και να είσαι ήρεμος. εκείνο το βλέμμα που μπορεί ακόμα και τώρα να με σκοτώσει. 
είδα στον δρόμο κάποιον που σου έμοιαζε και ναι επιτόπου έχασα  αίσθηση του χρόνου, ανέβασα παλμούς, και ξέρω πως πλέον άλλος δεν μπορεί να το κάνει. ακόμα και εσύ που μου το προκαλείς ακόμα και εσύ που το διαβάζεις, απλά θες να πας παρακάτω. όμως στο επόμενο βήμα δεν θα βρεις ποτέ ξανά αυτό το έντονο συναίσθημα, που ξέρω οτι το έχεις νιώσει. 
Πως να σε φωνάξω και να σου πω έλα έστω και για ένα λεπτό να σε δώ. πως να βρω τρόπο να σου πω είμαι εδώ; δεν έχω άλλο τρόπο παρά μόνο να ελπίζω οτι θα το διαβάσεις κάπως. μπορεί να μην έχει νόημα. μπορεί να έχω ανάγκη μόνο να σε δώ και να σου μιλήσω. αυτό ναι ... σίγουρα το έχω ανάγκη. πως να σου πω οτι σε βλέπω και θέλω να σε αγγίξω; 
  οχι δεν λέω τίποτα άλλο.δεν έχει αξία να τα λέω και να τα βλέπεις αλλά να μην τα θέλεις να μπορείς να ζεις χωρίς αυτά.  παρόλα αυτά εγώ εδώ είμαι τόσο κοντά σου με ένα ποτήρι σκοπιανό κρασί να σε περιμένει. 

1 σχόλιο:

ο καθενας μας είναι σκηνοθέτης αυτου του άρθρου. δωσε την εικόνα σου με λέξεις