Δευτέρα 7 Ιουλίου 2014

ΤΑΡΑΤΣΑ ΠΑΡΤΥ ΣΤΟ ΠΕΡΑΜΑ

Εχθές έκανα ένα ταξίδι επιστροφής απο την Αθήνα στο Αίγιο. 2,5 ώρες μέσα στο σκοτάδι για να φτάσω σπίτι μου. σκοτάδι γύρω μου, γιατί μέσα μου είχα όλες τις εικόνες που με κρατούσαν στο φως. Εκλεινα τα μάτια μου και ήξερα οτι θα χαμογελάσω για όσα έζησα. 
 Μην φανταστεις χλιδές με πορσε και σαμπανιες. δεν τα είχαμε καν αναγκη αυτα. μια ταράτσα, 20 άτομα, ένας ψήστης, πολλά κρεατκα, ένα μωρό, πολλά χαμόγελα, νέα πρόσωπα που έγιναν ένα με την μια, ένας πυρήνας τριών ατόμων που είναι σταθερός, και δέχεται στους κόλπους του νέες φατσούλες. 
 Ξέρεις τι είχα γύρω μου; 


 19 αμόγελα, 5 τούρτες, 5 νέες γνωριμίες, πολύ γέλιο, αλλά κυρίως... χρυσάφι...
απο αυτό που δεν πουλιέται δεν αγοράζεται καν που απλωνεις το χερι σου μπορεις να το πιασεις αλλά πρέπει να κοπιάεις για να το διατηρήσεις. 
κλάμα... ξέρω δεν χωράει σε αυτές τις σκηνές, αλλά μέσα στο σκοτάδι της επιστροφής μου βγήκε... μην σκας απο χαρά ήταν... εκεί εξώ υπάρχουν ακόμα παρέες που γελάνε, παίζουν καλά αν φλερτάρουν δεν ξέρω, αλλά που είναι εκεί ο ένας δίπλα στον άλλον στα δύσκολα οπότε στα εύκολα παίρνουν βαθίες αναγκαίες ανάσες...
να σου πω οτι η καλύτερη θεα δεν ήταν το φωτισμένο πέραμα και η Σαλαμίνα, αλλά εκείνα τα δοντάκια που φαίνονταν σε κάθε στοματακι.. και οχι δεν διαφημιζαν την οδοντοκρεμα αλλα την χαρά τους και την ηρεμια τους... εδειχναν την πηγή δύναμης που έχουν για να αντέχουν στην Αθήνα... 
Μια παρέα που την ρήκα απο το πουθενά, που θα μπορούσα να μην την βρω ποτέ και όμως άνοιξε την... ταρατσα της για μενα... Τα καλύτερα γενέθλια γιατί ήταν με αγαπη τρελα ηρεμια και χρυσό πολύ χρυσό...
μην ξεχνάτε εκεί εξω οσα χρονια και να κανεις παρεα με καποιον δεν ειναι δεδομενος, δεν ειναι σιγουρο οτι θα τον εχεις και αυριο...
το να βρεις ατομα αγνωστα στην αρχη δευτερη οικογενεια σου μετα που μπορουν να εκτιμανε να σεβονται να βοηθανε να σου χαμογελανε οταν το θες και οχι ψευτικα η γιατι εχουν κατι να κερδισουν σωσε την σκηνικη στον σκληρο σου δισκο και πανε παρακατω...
ολα για καποιον λογο γινονται 
έφτασα... έφτασα σε ένα σπιτι με ηρεμία και το γέμιζα με νέες φωνές, ανάγκες, δωρα, χαμογελα... έκλεισα το διακόπτη και κοιμηθηκα στο πιο χαρουμενο πολυβουο σκοταδι...
και για ολα αυτα φταις εσυ δεσποινις μου 
 

1 σχόλιο:

ο καθενας μας είναι σκηνοθέτης αυτου του άρθρου. δωσε την εικόνα σου με λέξεις