Σήμερα πήρα το πεζό δύο - τα ποδαράκια μου δηλαδή- και πήγα στο κέντρο. Ευτυχώς μένω κοντά, γιατί οι βάρδιες των λεωφορείων είχαν αλλάξει. Σκοπός της εξόδου σήμερα ήταν η φωτογράφιση που κάνω μέσα στην εβδομάδα και για αυτό έχω λίγο χαθεί.
Αλλά δεν μπόρεσα, σήμερα ήθελα να στο πω όπως τα έζησα. Μια ηλιόλουστη μέρα, που Νοέμβρη δεν θυμίζει, το πολυτεχνείο μας, άκουγε Ξυλούρη και έπινε καφέ, έβγαινες στους δρόμους και είχε λίγη κίνηση το πρωί παρά την τρομοκρατία των πορειών.
Είχε ωραία σημεία να κάνεις φωτογράφιση και ακόμη και τα κτίρια που περνάς κάθε μέρα τα βλέπεις αλλιώς. Είχε εκείνες τις γυναίκες που πάνε κοκέτες παντού ακόμα και στο περίπτερο, είδα όμως και σέξυ γυναίκες μέσα απο μια απλή φόρμα και τις χάρηκα. Έβλεπα χαμόγελα, ναι ναι μην σας κάνει εντύπωση χαμογελάμε εδώ πάνω, και μάλιστα δυνατά να μας ακούν όλοι και δεν μας νοιάζει.
Δεν είναι τυχαίο που την λένε ερωτική πόλη. Είχε ένα αίσθημα αλληλεγγύης και αγάπης παντού. Μικρά παιδιά απο το σχολείο, έγραφαν για τους πρόσφυγες γράμμα, νεαρούς να το παίζουν μάγκες με την καλή την έννοια σαν να δείχνουν σε όλους οτι μεγάλωσαν. Νεαρά ζευγάρια κάτω απο τον Λευκό Πύργο να ζαχαρώνουν τα μάτια και τα χείλη του άλλου, αλλά αυτό ήταν το αναμενόμενο αν και σπάνιο πλέον. Αυτό όμως που μου άρεσε ήταν τα ζευγάρι ηλικίας πάνω απο 50 που ήταν πιασμένοι ακόμα χεράκι χεράκι και μιλούσαν τρυφερά ο ένας στον άλλον.
Είχε κόσμο που λόγο καιρού έκανε κοπάνα απο την δουλειά και πήγε για καφέ χαλαρά. Ήταν ευκαιρία να τρέξεις και να κάνεις ποδήλατο. Είχε εκείνα τα αρώματα του Τερκενλη, παρέα με το ψημένο κάστανο και σαλέπι ζεστο ζεστό σαλέπι. Είχε κουλούρια που πρέπει να ξέρεις απο που να πάρεις και μπουγάτσες φρέσκες. Είχε κόσμο αγχωμένο και προβληματισμένο, να κλείνει ραντεβού και να τρέχει σε δρόμους. Φυσικά ούτε το μετρό δεν θα μας σώσει- όταν γίνει- γιατι τέτοια οδήγηση πουθενα αλλού. Πιο χαλαρά πεθαίνεις... κυριολεκτικά.
όλα αυτά κάνουν την δική μου πόλη όπως είναι τώρα. και σήμερα όλοι θα έπρεπε να την έβλεπαν ... με τα καλά και τα αναποδα της
Αλλά δεν μπόρεσα, σήμερα ήθελα να στο πω όπως τα έζησα. Μια ηλιόλουστη μέρα, που Νοέμβρη δεν θυμίζει, το πολυτεχνείο μας, άκουγε Ξυλούρη και έπινε καφέ, έβγαινες στους δρόμους και είχε λίγη κίνηση το πρωί παρά την τρομοκρατία των πορειών.
Είχε ωραία σημεία να κάνεις φωτογράφιση και ακόμη και τα κτίρια που περνάς κάθε μέρα τα βλέπεις αλλιώς. Είχε εκείνες τις γυναίκες που πάνε κοκέτες παντού ακόμα και στο περίπτερο, είδα όμως και σέξυ γυναίκες μέσα απο μια απλή φόρμα και τις χάρηκα. Έβλεπα χαμόγελα, ναι ναι μην σας κάνει εντύπωση χαμογελάμε εδώ πάνω, και μάλιστα δυνατά να μας ακούν όλοι και δεν μας νοιάζει.
Δεν είναι τυχαίο που την λένε ερωτική πόλη. Είχε ένα αίσθημα αλληλεγγύης και αγάπης παντού. Μικρά παιδιά απο το σχολείο, έγραφαν για τους πρόσφυγες γράμμα, νεαρούς να το παίζουν μάγκες με την καλή την έννοια σαν να δείχνουν σε όλους οτι μεγάλωσαν. Νεαρά ζευγάρια κάτω απο τον Λευκό Πύργο να ζαχαρώνουν τα μάτια και τα χείλη του άλλου, αλλά αυτό ήταν το αναμενόμενο αν και σπάνιο πλέον. Αυτό όμως που μου άρεσε ήταν τα ζευγάρι ηλικίας πάνω απο 50 που ήταν πιασμένοι ακόμα χεράκι χεράκι και μιλούσαν τρυφερά ο ένας στον άλλον.
Είχε κόσμο που λόγο καιρού έκανε κοπάνα απο την δουλειά και πήγε για καφέ χαλαρά. Ήταν ευκαιρία να τρέξεις και να κάνεις ποδήλατο. Είχε εκείνα τα αρώματα του Τερκενλη, παρέα με το ψημένο κάστανο και σαλέπι ζεστο ζεστό σαλέπι. Είχε κουλούρια που πρέπει να ξέρεις απο που να πάρεις και μπουγάτσες φρέσκες. Είχε κόσμο αγχωμένο και προβληματισμένο, να κλείνει ραντεβού και να τρέχει σε δρόμους. Φυσικά ούτε το μετρό δεν θα μας σώσει- όταν γίνει- γιατι τέτοια οδήγηση πουθενα αλλού. Πιο χαλαρά πεθαίνεις... κυριολεκτικά.
όλα αυτά κάνουν την δική μου πόλη όπως είναι τώρα. και σήμερα όλοι θα έπρεπε να την έβλεπαν ... με τα καλά και τα αναποδα της
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
ο καθενας μας είναι σκηνοθέτης αυτου του άρθρου. δωσε την εικόνα σου με λέξεις